W dawnym Łodzi słoma była surowcem o wszechstronnym zastosowaniu, szczególnie w przemyśle i rzemiośle. Używano jej m.in. do produkcji mat i obuwia, co przyczyniło się do rozwoju lokalnego rynku pracy. Szyjaki, czyli ci, którzy wytwarzali obuwie ze słomy, odegrali ważną rolę w społeczności, szczególnie w trudnych czasach. Nie tylko codzienne życie, ale i wyspecjalizowane praktyki zawodowe były ściśle powiązane z tym prostym, ale niezwykle użytecznym materiałem.
Słoma była jednym z wielu surowców przetwarzanych w Łodzi, obok bawełny, wełny i lnu. Wytwórczość z tego materiału występowała głównie w formie mat oraz plecionych butów, które cieszyły się dużym zainteresowaniem. Szyjaki, osoby specjalizujące się w szyciu tego rodzaju obuwia, przyczyniły się do jego produkcji, co było szczególnie istotne w czasach kryzysowych, kiedy to materiały były cenne, a słoma łatwo dostępna i tania.
Warto zauważyć, że w okresie II wojny światowej ta forma rzemiosła miała znaczenie militarne. W Litzmannstadt Getto powstało kilka zakładów produkujących obuwie ze słomy, a w obozie dla dzieci i młodzieży przy ul. Przemysłowej chłopcy kształceni w zawodzie szyjaków aktywnie uczestniczyli w wytwarzaniu butów dla wojska. To zjawisko ilustruje, jak lokalna społeczność adaptowała się do zmieniających się warunków, wykorzystując dostępne surowce do zaspokajania różnych potrzeb, w tym w ramach trudnych okoliczności wojennych.
Źródło: Urząd Miasta Łódź
Oceń: Historia wykorzystania słomy w dawnym Łodzi
Zobacz Także
