Stefan Witkowski (szachista)

---

Kariera szachowa

W młodzieńczej karierze, Witkowski przyciągnął uwagę Kazimierza Makarczyka, z którym udało mu się zdobyć kilka cennych zwycięstw w symultanach organizowanych dla młodych szachistów z Łodzi. Jego talent szybko zaowocował awansem do krajowej czołówki, w której pozostawał przez długie lata. W latach 1951–1979 brał udział aż osiemnastokrotnie w finałach mistrzostw Polski, co świadczy o jego stałej obecności na szachowej scenie. W 1954 roku w Łodzi zajął ex aequo pierwszą lokatę (wspólnie z Bogdanem Śliwą), jednak po przegranej w dogrywce zdobył srebrny medal.

Po raz pierwszy tytuł mistrza Polski zdobył w 1959 roku, gdy po zaciętej dogrywce pokonał Józefa Gromka. Jego debiut na arenie międzynarodowej odbył się w 1955 roku, kiedy to wziął udział w turnieju w Ljubljanie. Choć zakończył rywalizację w środku tabeli, to jednak zapisał w pamięci wszystkich zwycięską partię ze słynnym arcymistrzem Vasją Pircem, wykorzystując jego firmowe otwarcie, znane jako obrona Pirca. W 1958 roku zaprezentował swoje umiejętności na olimpiadzie szachowej w Monachium, na IV szachownicy gromadząc 7 punktów z 12 partii.

Witkowski niezwykle często stawał na podium drużynowych mistrzostw Polski, zdobywając m.in. dziesiątkrotną złotą nagrodę z zespołem „Maraton” Warszawa. Reprezentował Polskę w dziewiętnastu meczach oraz w ponad trzydziestu międzynarodowych turniejach, osiągając swoje najlepsze wyniki w 1976 roku w Hradec Králové, gdzie zajął II miejsce, oraz III miejsce w 1977 roku w Lublinie, co pozwoliło mu wypełnić normy na tytuł mistrza międzynarodowego. Z biegiem lat jednak coraz mniej czasu poświęcał na treningi, poświęcając się działalności z zakresu popularyzacji szachów.

Witkowski pełnił rolę kierownika drużyny, instruktora oraz trenera (w tym także kadry kobiecej). W 1970 roku został wiceprezesem do spraw organizacyjnych Polskiego Związku Szachowego. Jego współpraca z czasopismami szachowymi obejmowała redagowanie kącików szachowych oraz pisanie książek promujących tę dyscyplinę. Jako zawodowy szachista stosował pozycyjny styl gry i był uznawany za eksperta w obronie Grünfelda.

W karierze osiągnął najwyższy ranking 1 stycznia 1978 roku, uzyskując 2365 punktów, co pozwoliło mu na zajęcie miejsc 16-19 wśród najlepszych polskich szachistów. W 1976 roku otrzymał statut członka honorowego Polskiego Związku Szachowego.

---

Oceń: Stefan Witkowski (szachista)

---