Janina Mieczyńska-Lewakowska, urodzona 26 listopada 1888 roku w Warszawie, odegrała kluczową rolę w rozwijaniu sztuki tańca w Łodzi. Była nie tylko tancerką i choreografką, ale także pedagogiem oraz rektorką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi w latach 1954–1955. Jej innowacyjne podejście do nauczania zmodernizowało metody edukacji w tej dziedzinie, a jej wpływ na łódzkie teatry oraz kolejne pokolenia tancerzy jest nie do przecenienia.
Janina Mieczyńska-Lewakowska zasłynęła jako prekursorka nowatorskich metod nauczania rytmiki, które zaczerpnęła z najnowszych trendów w pedagogice tanecznej, poznając je u Émila Jaques-Dalcroze’a w Genewie. Po powrocie do Polski założyła własną szkołę rytmiki i plastyki w Warszawie, gdzie wprowadzała unikalne rozwiązania, oparte na technikach Izadory Duncan. Program nauczania obejmował różnorodne elementy, takie jak improwizacja, historia muzyki czy anatomia, co przyczyniło się do wszechstronności jej uczennic.
Po wojnie, Mieczyńska-Lewakowska stała się istotną postacią w życie kulturalne Łodzi, współpracując z licznymi teatrami, takimi jak Teatr im. Jaracza, Teatr Powszechny i Teatr Nowy. Jako rektor łódzkiej szkoły teatralnej, nie tylko kształtowała młodych artystów, ale również została wyróżniona nagrodą teatralną miasta Łodzi w 1957 roku za swoje osiągnięcia pedagogiczne i choreograficzne. Jej wkład w sztukę i edukację taneczną pozostaje trwałym śladem w historii Łodzi, a jej prace wpływają na obecne pokolenia tancerzy.
Źródło: Urząd Miasta Łódź
Oceń: Janina Mieczyńska-Lewakowska: Wybitna nauczycielka tańca i charyzmatyczna osobowość łódzkiej sceny
Zobacz Także
