Henryk Chmielewski to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego boksu. Urodził się 8 stycznia 1914 roku w Łodzi, a jego życie zakończyło się w Hollywood 15 listopada 1998 roku.
Był nie tylko utalentowanym bokserem, ale również mistrzem Europy z 1937 roku. Jego osiągnięcia na ringu oraz w trakcie kariery olimpijskiej w 1936 roku uczyniły go jednym z najbardziej cenionych sportowców w Polsce. Warto przyjrzeć się dokładniej jego karierze i osiągnięciom, które przyniosły mu uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą.
Życiorys
Henryk Chmielewski, urodzony w rodzinie robotniczej, był synem Aleksandra i Cecylii z domu Kowalewskiej. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w szkole powszechnej zlokalizowanej przy ul. Nowo Targowej, która obecnie nosi nazwę ul. Sterlinga. Następnie, przez dwa lata uczęszczał do Państwowej Szkoły Techniczno-Przemysłowej, gdzie zdobijł zawód mistrza farbiarskiego.
W latach 1931–1938 Chmielewski pracował w wydziale farbiarskim Zakładów Fabrycznych Spółki Akcyjnej I.K. Poznański, co było znaczącym krokiem w jego karierze zawodowej. W 1938 roku podjął decyzję o stałym osiedleniu się w Stanach Zjednoczonych.
Kariera sportowa
W 1927 roku rozpoczął swoją przygodę z gimnastyką w lokalnym kole Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi. Wkrótce potem, pod okiem Tadeusza Kwiatkowskiego, zajął się bokserskimi treningami. Jako czternastolatek 24 lutego 1928 roku zadebiutował w ringu, reprezentując TG Sokół Łódź podczas zawodów bokserskich, które miały miejsce w sali Białej Hotelu Manteuffla. Już w marcu tego samego roku zdołał zdobyć mistrzostwo Łodzi juniorów.
Od 1930 do 1938 roku, pracując w zakładach Poznańskiego, był członkiem klubu IKP Łódź. To właśnie w tym okresie odniósł największy sukces, zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze średniej na Mistrzostwach Europy, które odbyły się w Mediolanie w 1937 roku. W finale pokonał Holendra Tina Dekkersa, co potwierdziło jego znakomitą formę, a w tym samym czasie Aleksander Polus również zdobył tytuł mistrzowski.
Podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie w 1936 roku zajął czwarte miejsce w wadze średniej. Pojedynek ćwierćfinałowy z faworytem, Amerykaninem Jimmym Clarkiem, zakończył się dla niego zwycięstwem, ale niestety nie mógł stanąć do walki o brązowy medal, przegrywając półfinał z reprezentantem Norwegii Henrym Tillerem, w wyniku kontuzji dłoni.
Chociaż trzykrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski – w wadze lekkiej w 1931 roku oraz w wadze średniej w 1933 i 1936 roku, w 1935 roku został wicemistrzem w tej samej kategorii. W ciągu swojej kariery reprezentacji Polski wystąpił 16 razy, notując 12 zwycięstw, 1 remis i 3 porażki. W sumie, jako amator, stoczył 157 walk, wygrywając 133, a 11 kończyło się remisem, 13 zaś przegrał.
W marcu 1938 roku osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, gdzie przeistoczył się w boksera zawodowego, przyjmując nazwisko Henry Chemel. W boksie zawodowym walczył w wadze średniej, a w 1945 roku był klasyfikowany na czwartym miejscu tej kategorii. Na swoim koncie miał 82 walki zawodowe, z których 56 zakończyło się jego zwycięstwem, 2 walki zremisował, a 24 przegrał. Brał udział w pojedynku przeciwko słynnemu Jakiemu LaMottcie, niestety kończąc ten bój na punkty z przegraną. We wrześniu 1951 roku zakończył swoją karierę w boksie.
Po zakończeniu kariery bokserskiej, zajął się pracą na statkach, gdzie pływał jako mechanik okrętowy. W 1987 roku uhonorowano go nagrodą im. Aleksandra Rekszy, co podkreśliło jego zasługi w polskim sporcie.
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Jerzy Pawlikowski | Tadeusz Łypaczewski | Maciej Łuczak (zawodnik) | Magdalena Sroczyńska | Tomasz Osmulski | Grzegorz Klimek | Izaak Grynfeld | Robert Malicki | Marcin Zając | Zygmunt Otto (piłkarz) | Jerzy Linde | Adam Wójcik (siatkarz) | Tadeusz Prywer | Józef Robakiewicz | Liliana Leszner | Krzysztof Gała | Aleksandra Wlaźlak | Tomasz Rakowiecki | Romuald Feja | Leszek Borkowski (bokser)Oceń: Henryk Chmielewski (bokser)