Kazimierz Zygfryd Barburski, znany również pod pseudonimem Barbur, to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiego sportu. Urodził się 7 sierpnia 1942 roku w Łodzi, gdzie również spędził ostatnie chwile swojego życia, zmarł 26 maja 2016 roku.
Kariera Barburskiego jako szermierza i wojskowego przyniosła mu uznanie oraz liczne osiągnięcia. Jest to nazwisko, które powinno być pamiętane nie tylko w kontekście sportu, ale także ze względu na jego wojskowe zasługi. Jako medalista olimpijski oraz wielokrotny mistrz Polski, Barburski niewątpliwie przyczynił się do promocji szermierki w Polsce.
Życiorys
Kazimierz Barburski przyszedł na świat w Łodzi, gdzie mieszkał w okolicy Bałut. Był potomkiem Zygfryda Barburskiego oraz Ireny Dziwulskiej. W trakcie swojej kariery sportowej charakteryzował się wagą 77 kg oraz wzrostem 180 cm. Zajmował się szermierką, trenując w Łódzkim Towarzystwie Sportowym pod okiem trenera Jerzego Rybickiego. Kazimierz specjalizował się w szpadzie, ale miał również doświadczenie w walce floretem.
Od roku 1962 kontynuował swoją sportową karierę jako zawodnik warszawskiej Legii, gdzie jego trenerem, podobnie jak w kadrze narodowej, był Andrzej Przeździecki. W 1962 roku zdobył swój pierwszy międzynarodowy sukces, zdobywając brązowy medal na mistrzostwach świata juniorów, które odbyły się w Kairze. W latach 1964–1969, wraz ze swoją drużyną z Legii, osiągnął imponujący wynik, zdobywając drużynowe mistrzostwo Polski w szpadzie sześć razy z rzędu, a w 1965 roku również we florecie.
W 1967 roku Kazimierz zajął trzecie miejsce w zawodach indywidualnych, co przyniosło mu brązowy medal mistrzostw Polski w szpadzie. W tym samym okresie, jako część narodowej drużyny, osiągnął 5. miejsce na mistrzostwach świata w Montrealu. Podczas igrzysk olimpijskich w Meksyku w 1968 roku, wspólnie z innymi zawodnikami takimi jak Bohdan Andrzejewski, Michał Butkiewicz, Bohdan Gonsior oraz Henryk Nielaba, wywalczył brązowy medal w szpadzie.
W 1970 roku, na mistrzostwach świata w Ankarze, zdobył wraz z drużyną wicemistrzostwo w konkurencji szpady. W tym samym roku zakończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Warszawie. W latach 1971–1973 drużyna Legii, w której występował, zdobyła kolejne trzy mistrzostwa Polski. Wystąpił również na igrzyskach w Monachium w 1972 roku, gdzie reprezentacja Polski zajęła 6. miejsce.
W rok po igrzyskach, Kazimierz zdobył brązowy medal mistrzostw Polski, a w 1974 roku wywalczył indywidualne mistrzostwo Polski w szpadzie. W roku następnym, 1975, po raz dziesiąty zdobył drużynowe mistrzostwo Polski w tej samej konkurencji. Swoją karierę zakończył w 1976 roku, będąc jednocześnie wojskowym w stopniu starszego sierżanta sztabowego. W uznaniu swoich osiągnięć, otrzymał tytuł Mistrza Sportu i pracował jako instruktor szermierki w Warszawie.
Przypisy
- a b Nie żyje Kazimierz Barburski. olimpijski.pl, 30.05.2016 r. [dostęp 31.05.2016 r.]
- a b c d e f g Kazimierz Barburski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. wolimpijski.pl. [dostęp 31.05.2016 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Sport i rekreacja":
Dominik Bafia | Paulina Pawlak | Rita Chałubińska | Zdzisław Drożdżal | Andrzej Chodakowski | Sławomir Rubin | Stanisław Stachura | Sławomir Różycki | Aleksander Bobek | Tomasz Busse | Aleksander Czarnecki | Jan Sobociński | Tomasz Żmudziński | Karolina Owczarz | Marek Jóźwik | Maciej Miarka | Alicja Bednarek | Henryka Słomczewska | Witold Maciaszczyk | Sławomir AugustyniakOceń: Kazimierz Barburski