Kino Tatry w Łodzi

---

Historia

W 1907 roku Oskar Kulawiński oraz Gustaw Mjunker dokonali otwarcia kinematografu Belle-Vue, na terenie dawnej sali tanecznej. Premiera miała miejsce 13 listopada, a lokal szybko zyskał popularność wśród mieszkańców, głównie dzięki repertuarowi, który dla niektórych mógł być uznawany za kontrowersyjny. Problem z parafianami pojawił się w wyniku prezentowania treści o charakterze erotycznym, co doprowadziło do konfliktu z pobliskim kościołem Podwyższenia Świętego Krzyża.

W 1910 roku kinematograf przeszedł w ręce rosyjskiego kupca, Benedykta Zarzyckiego, który zmienił jego nazwę na Moulin Rouge. Niestety, podczas I wojny światowej nastąpiło zamknięcie tego lokalu. Po wojnie, w 1920 roku, kino ruszyło ponownie, już jako Dolina Szwajcarska. W latach 20. XX wieku budynek przeszedł w posiadanie Spółdzielni Pracowników Państwowych, Komunalnych i Społecznych, co zaowocowało zmianą nazwy na Spółdzielnia Pracowników Państwowych. Tanie bilety oraz aktualny repertuar przyczyniły się do wzrostu popularności kina.

Członkowie spółdzielni mogli korzystać z ulg, które sięgały nawet 50% ceny biletu. Pod koniec lat 20. zainaugurowano letnie projekcje plenerowe, podczas których – niezależnie od warunków atmosferycznych – dwa ostatnie seanse w każdą letnią noc odbywały się na zewnątrz budynku. Oprócz filmów, organizowane były także występy teatrów rewiowych, które wzbogacały ofertę kinową o elementy sceniczne.

W 1931 roku nowi właściciele, Bernard i Julian Firstowie, postanowili zmienić nazwę kina na Rakieta, a rok później przeprowadzili gruntowną modernizację, wprowadzając sprzęt do projekcji filmów dźwiękowych. Pomimo dużych inwestycji, wyniki finansowe nie spełniały oczekiwań. Tuż przed wybuchem II wojny światowej na nowo zaostrzył się spór z parafią Podwyższenia Świętego Krzyża. W wyniku skarg na hałasy emitowane z kina plenerowego, wprowadzono zakaz projekcji w ogrodzie, jednak na skutek wybuchu wojny zarządzenie to nie weszło w życie.

Kino, pod administracją niemiecką, funkcjonowało w czasie okupacji jako Mai. Po wojnie, w nowej rzeczywistości, kino przyjęło nazwę Tatry, w którym to momencie sala mogła pomieścić aż 595 widzów. Powrócono do organizacji letnich seansów plenerowych, znanych jako Tatry Letnie. Odbywały się one w zadaszonej altanie, gdzie ustawione były fotele kinowe, a w razie potrzeby osłaniano je kotarami. Po rozbiórce altany, w miejsce foteli wstawiono drewniane ławki.

Rok 1986 przyniósł uruchomienie drugiej sali, która nosiła nazwę Tatry Kameralne. Tatry stały się wtedy pierwszym wielosalowym kinem w Łodzi, a także uzyskały status kina studyjnego, w którym co miesiąc organizowano przegląd filmów zrealizowanych w łódzkiej Wytwórni Filmów Oświatowych.

Współczesny stan kina

Na przełomie XX wieku, kino zaczęło zmagać się z problemami finansowymi, a jego budynek wymagający pilnych prac remontowych stawał się coraz bardziej zniszczony. Projekcje odbywały się w pojedynczej sali, która mogła pomieścić jedynie 208 widzów. Stan techniczny dostępnego sprzętu odbiegał od aktualnych norm, co znacząco wpływało na jakość oferowanych seansów.

Obecnie właścicielem kina jest Dariusz Ambroszczyk, pełniący jednocześnie rolę jego jedynego pracownika. Warto dodać, że w okresie zimowym kino pozostaje zamknięte. Nadzór nad obiektem sprawuje Urząd Marszałkowski w Łodzi, który wziął odpowiedzialność za zarządzanie this budynkiem po likwidacji Państwowej Instytucji Filmowej „Helios-Film”.

Funduszami na remont kina zajmuje się fundacja Mówi35, założona przez Dariusza Ambroszczyka wraz z grupą studentów Szkoły Filmowej w Łodzi. W ramach wsparcia dla instytucji, zorganizowano akcję, która trwała tydzień i polegała na sprzątaniu ogrodu, w którym niegdyś odbywały się letnie projekcje. W ramach współpracy z Urzędem Marszałkowskim, przeprowadzono także remont dachu nad małą salą oraz rynien. Trudności w podejmowaniu większych inwestycji wynikają z nieuregulowanego stanu prawnego związku z tym obiektem.

---

Oceń: Kino Tatry w Łodzi

---