Zbór Łódź-Widzew Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

---

Historia

W 1895 roku powstał pierwszy zbór adwentystyczny w Łodzi, co oznaczało ważny krok w historii tego ruchu religijnego na terenie Królestwa Polskiego. Adwentyzm dotarł do Łodzi dzięki dwóm stolarzom z Wołynia, Karolowi Fendelowi oraz Józefowi Szlodzińskiemu, którzy przybyli do miasta w roku 1893. Zamieszkali wówczas u pastora baptystycznego, Adama Lacha. Współpraca z rodziną Lacha oraz niemieckojęzycznymi członkami jego zboru doprowadziła do przyjęcia adwentystycznych wierzeń, o których wspomniani stolarze zapoznali mieszkańców Łodzi.

Dwa lata po przybyciu Fendela i Szlodzińskiego, misja hamburska wysłała pierwszego adwentystycznego duchownego do Łodzi – kaznodzieję Johana H. Lebsacka, który miał za zadanie przekształcić lokalną społeczność w pełnoprawny zbór. W roku 1905 liczba członków wzrosła do 24 ochrzczonych, którzy spotykali się na nabożeństwach w prywatnych domach przy ul. Milscha (obecnie Kopernika) oraz Struga 17.

W roku 1907, pastor Dawid P. Gäde zorganizował pierwszą publiczną ewangelizację w mieście, odbywającą się w sali restauracji „Paradise” przy ul. Piotrkowskiej. Niestety, podczas I wojny światowej niemieccy adwentyści zostali w większości internowani lub zmuszeni do opuszczenia miasta. Nabożeństwa, które w tym czasie odbywały się w języku polskim, były regularnie tłumaczone na niemiecki.

W latach 1914–1920 posługiwali w Łodzi pastorowie Teodor Will oraz jego syn Waldemar, a później w latach 1920–1924 kaznodzieja Ferdynand Dzik i od 1924 roku kaznodzieja Kosmowski. Do roku 1926 liczba członków zboru wyniosła 70 osób, które rekrutowały się głównie z różnych protestanckich wspólnot.

W międzywojniu, ten zespół społeczny jako jedna z nielicznych społeczności adwentystycznych w regionie zyskał status tolerowanego kościoła, co znacząco wpłynęło na jego funkcjonowanie. W 1937 roku, siedziba zboru została przeniesiona do nowego lokalu przy ul. Wólczańskiej 57. W trakcie II wojny światowej miejscowy zbór został podzielony przez hitlerowskie władze na dwie wspólnoty – niemiecką, która mogła działać legalnie oraz polską, która funkcjonowała w podziemiu.

Pomimo trudności, jakich doświadczyli, obie wspólnoty utrzymywały braterskie relacje i organizowały wspólne nabożeństwa młodzieżowe. Grupa polska, pomimo represji, udzieliła przynajmniej 8 chrztów nowym wiernym, a podczas okupacji duchową opiekę sprawowali kaznodzieje Baron i Nowicki. Siedziba zboru przy ul. Wólczańskiej została następnie skonfiskowana przez okupantów i przekształcona na kwaterę SS. Nabożeństwa przeniesiono do budynku przy ul. Wólczańskiej 139, gdzie odbywały się po wojnie.

Po zakończeniu wojny, w wyniku emigracji, skład zboru tworzyli w przeważającej części Polacy. Pastorami, którzy zajmowali się odbudową zboru, byli kaznodzieje Bujak, Baron oraz Smyk. Do 1951 roku nabożeństwa miały miejsce przy ul. Struga 17, a później przy ul. Nowotki 79. W 1967 roku zbór przeniósł się do budynku dawniej fabryki włókienniczej przy ul. Kopcińskiego, który jest jego siedzibą do dziś.

W latach następnych, zbór przechodził dynamiczny rozwój, dzięki misyjnej działalności zagranicznych ewangelistów. W 1984 roku udzielono rekordowych 34 chrztów, a pod koniec lat 80. liczba członków przekroczyła 200. W 1987 roku utworzono 18-osobowy zbór w Zgierzu. Natomiast w 1991 roku, w rezultacie publicznej ewangelizacji oraz spotkań biblijnych organizowanych przez Phila i Joannę Jonesów w hali „Anilana”, powstał drugi zbór adwentystyczny w Łodzi – Łódź Górna. Dwa lata później, po wykładach biblijnych prowadzonych przez pastora Janusza Skrzypaszka, utworzono trzeci zbór – Łódź-Bałuty, który ostatecznie zaprzestał działalności. W 2004 roku nazwa zboru zmieniła się na „Pielgrzym”.

---

Oceń: Zbór Łódź-Widzew Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego

---