Na początku XX wieku Łódź stanęła przed poważnym problemem niedoboru wody, co stanowiło zagrożenie dla przemysłowego rozwoju miasta. Właściciele fabryk zmagali się z brakiem dostępu do tego niezbędnego surowca, co wpływało na ciągłość produkcji. W obliczu kryzysu, miasto zleciło brytyjskiemu inżynierowi Sir Williamowi heerleinowi Lindleyowi przeprowadzenie badań nad źródłami wody. Efektem jego prac było opracowanie planu dostarczania wody z odległych lokalizacji w okolicach Pilicy.
W wyniku szczegółowych badań terenowych, Lindley wskazał na dolinę rzeki Pilicy jako obiecujące źródło wód podziemnych. Przekonywał, że woda mogłaby być czerpana z krasowych źródeł, znanych jako „Niebieskie Źródła”. Ich wydajność wynosiła imponujące 220 litrów na sekundę, a sam inżynier szacował, że z tych źródeł można by pozyskiwać 25 tys. m³ wody dziennie z trzech 30-metrowych studni oraz dodatkowo z ujęcia wody gruntowej w Smardzewicach.
W ramach realizacji tego ambitnego projektu, zaplanowano także budowę rurociągów oraz zbiorników, a cała operacja miała być wspierana przez dodatkowe ujęcia na rzece Pilicy. Niestety, po II wojnie światowej czerpanie wody z „Niebieskich Źródeł” musiano przerwać z powodu znacznego jej spadku. Obecnie woda w Łodzi pochodzi głównie z 46 studni głębinowych, z niewielkim wsparciem z wód ujęć w Tomaszowie, co potwierdza znaczący rozwój i dostosowanie planów do zmieniającej się rzeczywistości hydrologicznej regionu.
Źródło: Urząd Miasta Łódź
Oceń: Historyczne poszukiwania wody dla Łodzi przez Lindleya
Zobacz Także
