Ludomir Mazurkiewicz, polski drukarz i właściciel drukarni, urodził się 5 sierpnia 1870 roku w Łodzi. Jego życie i działalność zawodowa były ściśle związane z tym miastem, gdzie również zmarł 20 listopada 1935 roku.
Był on nie tylko drukarzem, ale także wydawcą gazet i książek, co czyniło go istotną postacią w lokalnym środowisku wydawniczym. Jego wkład w rozwój branży wydawniczej w Łodzi zasługuje na szczególne uznanie.
Życiorys
Ludomir Mazurkiewicz, syn Andrzeja i Agnieszki z Fubelów, był żonaty z Marią Janowską. Pomimo twierdzenia, że ukończył trzy klasy Wyższej Szkoły Rzemieślniczej w Łodzi, nie dostarczył dowodu w postaci świadectwa. Już od trzynastego roku życia rozpoczął swoją karierę, pracując w łódzkich drukarniach. Pierwsze kroki stawiał jako składacz, a później zyskał miano kierownika technicznego w renomowanych zakładach drukarsko-litograficznych prowadzonych przez Jana Petersilgego. W 1908 roku, jako zarządzający tymi zakładami, obchodził jubileusz ćwierćwiecza pracy zawodowej.
Po zamknięciu działów typograficznego i litograficznego w 1910 roku, Mazurkiewicz postanowił otworzyć własną drukarnię. 23 stycznia tegoż roku złożył do władz gubernialnych w Piotrkowie podanie o zezwolenie na uruchomienie nowego zakładu, informując, że jako kierownik drukarni „Lodzer Zeitung” zarabia 100 rubli miesięcznie i dysponuje własnym mieszkaniem o wartości 1 000 rubli. Już miesiąc później otrzymał koncesję.
24 czerwca 1910 roku wstąpił w spółkę z Filipem Grapowem, formalizując umowę notarialną, w której każdy z nich wniósł kapitał w wysokości 2 000 rubli. Wspólnie otworzyli drukarnię przy ul. Długiej 87 (aktualnie ul. Gdańska). W tej drukarni, do 1918 roku, powstało 83 druki zwarte sygnowane „Grapow i Mazurkiewicz”, w tym już w 1910 roku, poza akcydensami, wydrukowano 4 druki zwarte. Zakład był wyposażony w jedną, później dwie „pośpieszne” maszyny drukarskie oraz dodatkowy sprzęt, w tym prasę przedrukową i zapas kamieni litograficznych.
W litografii drukowano etykiety i opakowania dla przemysłu, a także druki reklamowe. Wiele z tych wydruków charakteryzowało się estetycznym układem kolumn oraz elementami zdobniczymi. Mazurkiewicz osobiście komponował i formował niektóre z tych druków w składach zecerskich. Wśród publikacji, które udało się wydrukować w jego zakładzie, można wymienić podręczniki szkolne, broszury dotyczące przemysłu oraz regulacje prawne.
W 1911 roku zrealizował niemieckojęzyczny przewodnik po przemyśle łódzkim „Führer durch die Lodzer Industrie”, który miał objętość 96 stron i nakład 400 egzemplarzy. Natomiast w 1914 roku wydrukowano mapę Królestwa Polskiego oraz dwa plany Łodzi. Po czasie I wojny światowej, działalność jego firmy trwała nadal.
W 1923 roku spółka Grapow i Mazurkiewicz została rozwiązana. Ludomir Mazurkiewicz przekształcił swoją drukarnię przy ul. J. Kilińskiego 93 w Spółkę z o.o. „Drukarnia Polska”, zatrudniając trzech wspólników, którzy wnieśli dodatkowy kapitał. Specjalizowali się głównie w druku akcydensów oraz czasopism artystycznych, w których Mazurkiewicz zasłynął dzięki nowoczesnym układom graficznym. Jego prace charakteryzowały się niezwykłą starannością wykonania oraz innowacyjnymi rozwiązaniami, w zależności od najnowszych trendów estetycznych.
Mazurkiewicz współpracował z wieloma artystami-grafikami, w tym Karolem Hillerem oraz Władysławem Strzemińskim. W sumie wydrukował 230 druków zwartych oraz 20 tytułów czasopism. W 1929 roku udało mu się nabyć jedyną w Łodzi maszynę do składu typu typograf. Do 1936 roku jego firma zajmowała szóstą pozycję wśród największych drukarni Łodzi, posiadając nowoczesny park maszynowy.
Po śmierci Mazurkiewicza spółkę przejęli współwłaściciele, w tym Jan Ruszkowski i inż. Jan Ulcyski, jednak nastąpiły spory z wdową po założycielu. Ponadto, w 1907 roku uczestniczył w zakładaniu Związku Zawodowego Pracowników Drukarń oraz prowadził działalność pedagogiczną, kształcąc przyszłych drukarzy w Publicznej Dokształcającej Szkole Zawodowej, gdzie jego uczniowie mogli odbywać praktyki zawodowe.
Oceń: Ludomir Mazurkiewicz