Stanisław Klink

W okolicach 1904 roku przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), angażując się w działalność kolportażową, agitacyjną i reprezentacyjną w fabryce. Jego zapał do walki o prawa pracownicze ujawnił się w czasie strajków robotniczych. W wyniku represji politycznych, 24 maja 1907 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Łodzi oraz Sieradzu, co skutkowało jego wydaleniem z Kraju Nadwiślańskiego. Stanisław Klink trafił do Wołkowyska, gdzie podjął pracę jako pomocnik murarza.

Po powrocie do Polski w 1910 roku osiedlił się w Zgierzu, gdzie kontynuował pracę jako tkacz. W okresie I wojny światowej, od 1914 do 1924 roku, związał swoje życie zawodowe z kolejnictwem. W pierwszej połowie lat dwudziestych dołączył do Komunistycznej Partii Polski (KPP) i stał się aktywnym członkiem komitetu tej partii w Zgierzu.

W latach 1926–1931 był związany z PPS-Lewicą oraz organizacją wolnomyślicielską. Na przestrzeni lat 1924-1928 pełnił rolę delegata robotniczego oraz członka komitetu fabrycznego Związku Zawodowego Robotników i Robotnic Przemysłu Włókienniczego w Polsce, gdzie miał swój wkład w działalność w fabryce wyrobów sukienniczych Brodacza. Jego zaangażowanie w strajki, w tym powszechny strajk włókniarzy w październiku 1928 roku, skutkowało zwolnieniem z pracy.

Od 1931 roku był aktywnym działaczem Lewicy Związkowej, a w 1933 roku współorganizował strajki włókniarzy oraz demonstracje bezrobotnych. Należał do tych, którzy przygotowywali obchody 1 maja, prowadząc również agitację antywojenną oraz kampanię wyborczą do Rady Miejskiej w Zgierzu w 1936 roku jako przedstawiciel KPP. W wyniku swojej działalności politycznej wielokrotnie był aresztowany.

W latach 1941-1943 stanął przed trudnością przymusowej pracy w Niemczech, a po powrocie rozpoczął pracę jako murarz. Po zakończeniu II wojny światowej, od 21 stycznia 1945 roku, był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR), a do 1949 roku pełnił rolę gospodarza lokalu Rady Związków Zawodowych w Zgierzu. Później znalazł zatrudnienie jako portier w Państwowych Zakładach Przemysłu Wełnianego i na rencie dla zasłużonych od 1957 roku.

Dzięki swojej działalności społecznej i zawodowej, w 1955 roku został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy, co stanowi ukoronowanie jego długoletnich wysiłków na rzecz pracowników i społeczności lokalnej.