Niebieskie Źródła, położone pod Tomaszowem Mazowieckim, stanowiły niegdyś jedną z głównych atrakcji turystycznych związanych z Łodzią. Z perspektywy historii, miasto starało się zapewnić mieszkańcom czystą wodę, co skłoniło władze do podjęcia działań mających na celu pozyskanie jej właśnie z tego źródła. Na początku XX wieku, epidemie spowodowane skażoną wodą zmusiły łodzian do poszukania alternatywnych rozwiązań. Koncepcja zaopatrywania miasta w wodę z Niebieskich Źródeł została zaproponowana przez inżyniera Williama H. Lindleya.
W swoim czasie, Łódź borykała się z brakiem dostatecznej ilości czystej wody. Sir William Heerlein Lindley, projektant łódzkich wodociągów, zwrócił uwagę na Niebieskie Źródła, które charakteryzowały się wysoką wydajnością oraz korzystnym składem mineralnym wody. Lindley oszacował, że miasto oraz lokalny przemysł wymagały ponad 100 milionów litrów wody dziennie, co uczyniło tę inwestycję kluczową dla dalszego rozwoju Łodzi jako ośrodka miejskiego.
Mimo ambitnych planów, koszt budowy rurociągu prowadzącego wodę z Niebieskich Źródeł do Łodzi okazał się zbyt wysoki. Pomimo tego, w 1925 roku miasto nabyło teren z Niebieskimi Źródłami, dokonując zakupu od lokalnych właścicieli. Wkrótce po wojnie projekt ten wznowiono, jednak z uwagi na nadmierne eksploatowanie studni, które spowodowało ich zanik, ostatecznie w latach 90. XX wieku zamknięto możliwość czerpania wody z tego naturalnego źródła. Dziś Niebieskie Źródła pozostają jako rezerwat przyrody, oraz wspomnienie o historycznych staraniach Łodzi w zakresie zaopatrzenia w wodę.
Źródło: Urząd Miasta Łódź
Oceń: Niebieskie Źródła niegdyś własnością Łodzi – historia pozyskiwania wody
Zobacz Także
