Tadeusz Gicgier

---

Życiorys

Tadeusz Gicgier był osobą, która studiowała filologię polską naUniwersytecie Łódzkim. Swoją przygodę poetycką rozpoczął w 1948 roku, co oznacza jego debiut w tej dziedzinie. W zdecydowany sposób związał się z mediami jako redaktor zarówno w łódzkiej, jak i białostockiej rozgłośni Polskiego Radia, co stanowi istotną część jego zawodowego dorobku.

Warto zaznaczyć, że jest również autorem scenariuszy do trzech filmów animowanych, co potwierdza jego wszechstronność jako twórcy.

Po długiej walce z chorobą – czerniakiem, Tadeusz Gicgier zmarł. Jego pamięć jest pielęgnowana przez bliskich oraz znawców jego twórczości. Spoczywa na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, w części katolickiej, co stanowi miejsce refleksji dla wszystkich, którzy go znali i cenią jego dorobek artystyczny.

Twórczość

Tadeusz Gicgier jest uznawanym autorem, który stworzył trzydzieści dzieł literackich, wśród których można znaleźć dziesięć zbiorów wierszy, siedem zbiorów reportaży literackich oraz wiele zbiorów satyr i fraszek. Jego prace, w tym zbiór „Satyry, fraszki, aforyzmy”, stanowią wybór satyrycznych wierszy oraz fraszek, które były publikowane w prasie literackiej i satyrycznej przez ponad dwadzieścia pięć lat.

Poezja

W obszarze poezji, Gicgier wydał wiele znanych tomików. Oto część jego najważniejszych dzieł:

• Garść ziemi (1957),
• Wyjmij mnie z czasu (1961),
• Zimowy owoc (1968),
• Ziemia białostocka i inne wiersze (1971),
• Pamięć genetyczna (1977),
• Przypowieści o podróży (1983),
• Mój drugi dom (1989),
• Nocny na Łódź Kaliską (1991),
• Herbarium (1992),
• Wcielenia (1993).

Twórczość satyryczna

Twórczość satyryczna Gicgiera to również niezwykle szeroki zbiór. Wśród jego kluczowych publikacji znajdują się:

• Moje boje (1963),
• Szkiełko i oko (1970),
• Zwierciadełka (1979),
• Satyry, fraszki, aforyzmy (1986),
• Gałązki, fraszki i aforyzmy (1988),
• Pod okiem amora (1986),
• Fraszka dopowie przysłowie (1991),
• Absurdałki. Limeryki krajoznawcze, człekoznawcze i zwierzoznawcze (1991),
• Trudno nie pisać satyry (1993) – antologia, współautor Jan Czarny,
• Mała rzecz a grzeszy (1998).

Powieści i opowiadania

Gicgier nie ograniczał się jedynie do poezji i twórczości satyrycznej. Jego dorobek literacki obejmuje również powieści i opowiadania, m.in.:

• Gorzkie wody (1967),
• Człowiek na peronie (1979),
• Wąwóz Belzebuba (1986),
• Z różnych stron (1997).

Reportaże literackie

W zakresie reportażu literackiego, jego prace zyskały uznanie poprzez takie tytuły, jak:

• Zaczęło się od legendy (1968),
• O człowieku, któremu wystarczył ogarek (1979),
• Pasjonaci (1987),
• Wędrując z mikrofonem. Dzielnice Łodzi (1994),
• Opowieści o dawnych poetach Łodzi (1995),
• Pierwsza bitwa i inne reportaże sieradzkie (1996).

Wyróżnienia

Tadeusz Gicgier, znany z ważnych osiągnięć w literaturze i dziennikarstwie, został uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami. Poniżej przedstawiamy kluczowe wyróżnienia zdobyte przez niego w ciągu kariery:

• Nagroda I stopnia Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za całokształt twórczości literackiej oraz pracy dziennikarskiej w Polskim Radiu, rok 1981,
• Nagroda województwa sieradzkiego za całokształt twórczości, rok 1985,
• Nagroda literacka miasta Łodzi, rok 1990,
• Złoty Krzyż Zasługi, rok 1964,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, rok 1981,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, rok 1989.

---

Oceń: Tadeusz Gicgier

---