Tadeusz Nalepiński

---

Życiorys

Tadeusz Nalepiński był synem Aleksandra Nalepińskiego, inżyniera i dyrektora kolei, oraz Zofii z Rohrów Nalepińskiej. W 1888 roku rodzina przeniosła się do Petersburga, gdzie jego ojciec podjął pracę jako wykładowca w Instytucie Górniczym. Tadeusz zdecydował się na studia filozoficzne, które odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył je, uzyskując tytuł doktora na Uniwersytecie Karola w Pradze w 1907 roku, przedstawiając rozprawę zatytułowaną On idzie. Rzecz o Królu-Duchu Rosji; niektóre źródła podają jednak, że to wydarzenie miało miejsce w 1909 roku.

W kolejnych latach życia Tadeusz przebywał w takich miastach jak Paryż, Londyn oraz na Islandii. Wśród licznych wizyt w Zakopanem, spotykał się z artystami związanymi z Witkiewiczem, Micińskim oraz Żeromskim, co miało znaczący wpływ na jego twórczość.

W 1914 roku dołączył do Legionów Polskich. W sierpniu tego samego roku brał udział w marszu strzelców na Kielce. Niestety, z powodu gruźlicy nie mógł pełnić służby frontowej, co skłoniło go do wyjazdu do Włoch, gdzie zaangażował się w działalność informacyjno-polityczną we współpracy z lokalnym biurem prasowym. W latach 1916-1918 pracował w polskim biurze prasowym Naczelnego Komitetu Narodowego w Bernie w Szwajcarii, aktywnie zajmując się publicystyką polityczną.

Nalepiński był także uznawanym poetą. Wśród jego publikacji znajduje się tom poezji Gaśnienie (1905), a także fragmenty poematów inspirowanych twórczością Słowackiego, takie jak Chrzest. Fantazja polska (1910) oraz Ave Patria! Opowieść z czasów Wielkiej Wojny powracającej nam byt niepodległy (1914-1916). Z kolei jego zbiory nowel to Śpiewnik rozdarty (1914) oraz Kazia (1919), a także części dramatu Książę niewolny (1911).

Tadeusz Nalepiński zmarł tuż po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, przed planowanym powrotem do ojczyzny. Warto dodać, że był bratem Zofii i Aleksandra.

---

Oceń: Tadeusz Nalepiński

---