Jerzy Drużycki

Drużycki ukończył studia na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w 1950 roku, gdzie kształcił się pod okiem prof. Józefa Mroszczaka. Po zakończeniu edukacji, zajął się pracą autodydaktyczną, a w latach 1953–1970 był dziennikarzem we Wrocławiu, co dodatkowo wzbogaciło jego artystyczne doświadczenia. Drużycki zajmował się także grafiką użytkową.

Od 1954 roku rozpoczyna działalność w zakresie projektowania i wykonywania ekslibrisów, jednak pełnię twórczości w tej dziedzinie osiągnął dopiero od 1969 roku. Pomimo że jego prace są cenione, do dziś brak pełnego wykazu jego dzieł znacznie utrudnia ich pełne udokumentowanie. Część ekslibrisów oraz inne prace graficzne Drużycki opublikował w licznych wydawnictwach bibliofilskich, zarówno w kraju, jak i za granicą, a do 1983 roku zrealizował ich do szesnastu.

Artysta stworzył również siedem zestawów ekslibrisów, z których pięć wydanych zostało w Polsce, a dwa w Danii (w 1971 i 1973 roku). W 1977 roku, publikując dzieło pod tytułem „Arma et clenodia nobilitatis polonorum centrum icones herbarz”, zaprezentował sto rytowanych i ręcznie kolorowanych herbów polskiej szlachty. Drużycki aktywnie uczestniczył w wielu konkursach oraz wystawach ekslibrisów odbywających się zarówno w Polsce, jak i za granicą, w tym we Wrocławiu, Warszawie, Rzeszowie, Malborku (w 1980 i 1983 roku), a także w Danii, Szwecji, Jugosławii, Holandii, Portugalii, Kanadzie i Niemczech. Jego twórczość była prezentowana na Międzynarodowych Wystawach Ekslibrisu w Helsingor, Bled, Lizbonie, Lugano i Malborku. W 1979 roku zorganizowano indywidualną wystawę Drużyckiego we Wrocławiu.

Podczas swojej kariery niezwykle różnorodnie posługiwał się technikami graficznymi, do których należały: sucha igła, linoryt, plastikoryt, drzeworyt, typografia, cynkotypia, fototypia.