Zofia Nalepińska-Bojczuk


W historii sztuki ukraińskiej, Zofia Nalepińska-Bojczukowa, znana również jako Sofija Oleksandriwna Nałepynska-Bojczuk, odgrywa istotną rolę. Urodzona 30 lipca 1884 roku w Łodzi, a zmarła 11 grudnia 1937 roku w Kijowie, była utalentowaną malarką, której prace obejmowały ilustracje książkowe, drzeworyty oraz grafiki.

Warto również zauważyć, że Zofia była siostrą polskiego poety, Tadeusza Jerzego Nalepińskiego, oraz żoną znanego ukraińskiego artysty Mychajły Bojczuka. Jej prace oraz twórczość stanowią cenny wkład w rozwój kultury artystycznej regionu.

Życiorys

Zofia Nalepińska-Bojczuk była córką Aleksandra Nalepińskiego (1857-1908), inżyniera oraz dyrektora kolei, i Zofii z Rohrów Nalepińskiej (1861-1939). W 1888 roku rodzina przeniosła się do Petersburga, gdzie Zofia rozpoczęła swoją edukację artystyczną. Uczyła się pod okiem impresjonisty Jana Ciąglińskiego, a następnie kontynuowała naukę u Simona Hollósy’ego w Monachium oraz w Paryżu w nowo otwartej Académie Ranson. W szczególności studiowała pod okiem Paula Serusiera w latach 1908-1909.

Tego czasu zapoczątkowała również bliską przyjaźń z dwiema innymi Zofiami: Baudouin de Courtenay oraz Segno. Wkrótce po tym Zofia stała się częścią pracowni neobizantynizmu, którą prowadził Michajło Bojczuk, jej przyszły mąż. W 1909 roku włączyła się w działalność grupy bojczukistów, którzy dążyli do odrodzenia sztuki bizantyjskiej.

W 1918 roku Zofia została matką, rodząc syna Petra (Piotra). Od 1919 roku podjęła pracę wykładowcy w Myrhorodzkiej Szkole Sztuki i Ceramiki, a w 1922 roku prowadziła zajęcia warsztatowe w kijowskim Instytucie Sztuk Plastycznych. Od 1925 do 1929 roku była wykładowcą w Instytucie Sztuki w Kijowie.

W okresie między listopadem 1926 a majem 1927 Zofia, jej mąż Bojczuk oraz uczniowie, w tym Iwan Padałka i Wasyl Sedljar, odbyli podróż po Niemczech, Francji i Włoszech. Ta wycieczka później stała się formalnym powodem aresztowania artystów, którzy zostali oskarżeni o domniemaną współpracę z kontrrewolucyjną organizacją. W czasie „wielkiego terroru?” 25 listopada 1936 roku mąż Zofii został aresztowany przez NKWD, a 13 lipca 1937 roku, razem z uczniami, rozstrzelany w Kijowie.

11 grudnia tego samego roku Zofia została aresztowana, oskarżona i skazana na śmierć, która miała miejsce w Kijowie przez NKWD. Jej sprawą zajmowała się czekistka Pera Iskijwna Goldman, odpowiedzialna również za inne znane przypadki, w tym Ostapa Wysznię, Ołeksę Slisarenkę oraz Ołesia Doswitnego.

Na mocy rehabilitacji pośmiertnej, Zofia została uniewinniona w 1958 roku. Była siostrą Tadeusza i Aleksandra.

Twórczość

Artystka Zofia Nalepińska-Bojczuk zajmowała się tworzeniem okładek oraz grafik do książek. W jej dorobku artystycznym znajdują się dzieła takie jak: „Fabzajec’” (1925), „Meni trynadcjatyj mynalo…” oraz „Molot’ba”, a także „Na wakacijach” (wszystkie z 1926 roku), jak również „Pered nastupom bilych” i „Holodni dity” (obie z 1927 roku). Jej twórczość wzbogaciła także publikację „Pacyfikacija Zachidnoji Ukrainy” z 1930 roku oraz „Robitfakiwky” z 1931 roku, a także „Wykonalyplan” z 1932 roku.

Warto również wspomnieć, że Zofia ilustrowała niektóre wydania znanych książek, takich jak: „Kateryna” autorstwa Tarasa Szewczenki, „Pryjmak” D. Mamina-Sybirjaka (1929), „Olywjanyj persteń” S. Wasylczenka (1930) oraz „Anna Karenina” L. Tołstego (1935).

Artystka była zdolna nie tylko w zakresie ilustracji, ale również jest znana z projektów, które pozostawały niewykonane, a dotyczyły oni papierów wartościowych oraz pieniędzy papierowych w latach 1917-1921. Te projekty zostały zaprezentowane na „Wystawie Współczesnych Ukraińskich Grafik”, zorganizowanej przez stowarzyszenie Niezależnych Ukraińskich Artystów w Lwowie w czerwcu 1932 roku.

Pamięć

Imię Zofii Nalepińskiej-Bojczuk jest wyróżniającym się przykładem, które znalazło swoje miejsce w pamięci historycznej. Należy do grona ponad czterdziestu innych imion umieszczonych na pomniku artystów represjonowanych.

Pomnik ten został odsłonięty w 1996 roku i znajduje się w parku Narodowej Akademii Sztuk Pięknych w Kijowie. Jest to ważne miejsce, które upamiętnia twórców oraz ich wkład w sztukę, a jednocześnie zwraca uwagę na tragiczne losy, które ich spotkały.

Literatura

W literaturze znajdujemy wiele cennych odniesień dotyczących Zofii Nalepińskiej-Bojczuk, które przyczyniają się do zrozumienia jej twórczości oraz miejsca, które zajmuje w historii sztuki. Oto niektóre z nich:

  • Rіpko, O. Boichuk і boichukіsty, boichukіzm. Katalog vystavk, Lwów, 1991, s. 65–67,
  • Serhij Biłokiń. Sofija Nalepinśka-Bojczuk. „Nasze żyttia” („Our life”), 1998, nr 10.

Przypisy

  1. Zofia Nalepińska-Bojczuk | wykład z cyklu ZA GRANICĄ SZTUKI [online], Muzeum Emigracji w Gdyni, 11.11.2015 r. [dostęp 12.09.2021 r.]
  2. Anna Micińska: Nalepiński Tadeusz Jerzy (1885–1918). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXII. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1977, s. 486–487.

Oceń: Zofia Nalepińska-Bojczuk

Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:14