Kościół Dobrego Pasterza w Łodzi

Budowa tej świątyni rozpoczęła się w 1906 roku. Kościół został wzniesiony w stylu zakopiańskim, który charakteryzuje się unikalnymi elementami architektonicznymi typowymi dla tej stylizacji. Wnętrze kościoła zdobią także detale inspirowane ludowym wystrojem łowickim, co nadaje mu szczególnego uroku.

Architektem odpowiedzialnym za projekt był Kazimierz Pomian-Sokołowski, znany z Politechniki w Rydze, który pochodził ze wsi Sadlno na Kujawach. Warto dodać, że był to bliski przyjaciel Tytusa Chałubińskiego oraz Jana Kasprowicza, co z pewnością miało wpływ na inspiracje architektoniczne przy budowie świątyni. Końcowe prace budowlane zakończono w 1907 roku, a kościół przeszedł rozbudowę w latach 1979–1981, zgodnie z projektem Mirosława Rybaka.

Wyposażenie kościoła obejmuje między innymi ołtarz główny, który został wyrzeźbiony w dębie przez rzeźbiarza Denekę. Centralnym punktem ołtarza jest obraz Dobrego Pasterza, odnowiony w 2004 roku, pochodzący z rąk nieznanego artysty. Obok znajdują się również dwie figury świętych Apostołów Piotra i Pawła, wykonane z drewna lipowego, które po renowacji odkryły bogate pokrycie polichromią, przywracając oryginalny blask. Na samej górze ołtarza widnieje obraz Matki Bożej Bolesnej z siedmioma mieczami.

Dodatkowo, w kościele znajdują się organy elektroniczne od firmy Johannus, które zostały zakupione 30 maja 1993 roku. Dzwony mają masę 250 i 125 kg i zostały odlane w firmie Kraszewskiego w Wągrowcu, a ich konsekracji dokonał arcybiskup Władysław Ziółek. Unikalnym elementem świątyni jest także Droga Krzyżowa, wykonana z gipsu zbrojonego, o ciemno brązowym kolorze, powstała po II wojnie światowej, co czyni ten kościół nie tylko miejscem kultu, ale też ważnym punktem historycznym w Łodzi.