Iwan Lorenz

W 1913 roku uzyskał dyplom z zakresu prawa na uniwersytecie w Sankt Petersburgu, co otworzyło przed nim drzwi do kariery prawniczej. Dwa lata później, w 1915 roku, został zmobilizowany do armii rosyjskiej, gdzie ukończył michajłowską szkołę artyleryjską, zdobywając stopień podporucznika, a następnie awansując do rangi porucznika.

W grudniu 1917 roku dołączył do delegacji bolszewickiej, uczestnicząc w negocjacjach pokojowych z Niemcami. Po podpisaniu traktatu pokojowego w Brześciu Litewskim w marcu 1918 roku, Lorenz objął stanowisko urzędnika w Ludowym Komisariacie (Narkomacie) Spraw Zagranicznych. W kwietniu tego samego roku został wysłany do Niemiec jako sekretarz poselstwa politycznego Rosji Sowieckiej, a w listopadzie powrócił do Piotrogrodu.

Zaledwie w roku 1919 wstąpił do Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików), gdzie objął funkcję wojskowego komisarza (wojenkoma) artylerii 15 Armii Frontu Zachodniego. W 1920 roku był sekretarzem delegacji sowieckiej, która prowadziła rozmowy pokojowe z Litwą, Łotwą oraz Finlandią.

Od 1921 roku Lorenz sprawował urząd I sekretarza poselstwa politycznego Rosji Sowieckiej w Polsce. Następnie, w końcu sierpnia 1923 roku, został pełnomocnym przedstawicielem ZSRR na Litwie, a później w Finlandii oraz na Łotwie (9 lipca 1925 i 24 lutego 1927). Od jesieni 1929 roku pełnił funkcję I sekretarza ambasady ZSRR w Niemczech.

Po powrocie do Moskwy w 1930 roku, Iwan Lorenz zajął się pedagogiką, stojąc na czele grupy do spraw pedagogiki Sektora Nauki Narkomatu Oświaty. W 1931 roku został urzędnikiem Narkomatu Handlu Wewnętrznego, a w marcu 1935 roku wysłano go do Austrii jako pełnomocnego przedstawiciela ZSRR. Jego misja zakończyła się w 1938 roku, kiedy to został odesłany z powrotem do Moskwy.

Jego kariera zakończyła się dramatycznie, kiedy to 15 października 1939 roku został aresztowany przez NKWD. Po odbyciu procesu, skazano go na karę śmierci, która została wykonana przez rozstrzelanie 28 lipca 1941 roku.