Rafał Boraks

Urodził się w zamożnej rodzinie żydowskiego przemysłowca Samuela, znanego również jako Szmul. Już w latach młodzieńczych, pod koniec 1918 roku, został usunięty z gimnazjum, co było skutkiem jego rzekomego „bolszewizmu”. Jego polityczna działalność rozpoczęła się od stycznia 1919 roku, kiedy to przyłączył się do KPRP/KPP, gdzie pełnił również rolę delegata na okręgowe konferencje w Częstochowie.

W roku 1921 objął stanowisko sekretarza placówki KPRP w Piotrkowie, a w 1922 roku został członkiem egzekutywy Komitetu Okręgowego KPRP. Od jesieni 1922 pracował w redakcji czasopisma „Wyzwolenie Robotnicze”. W grudniu 1925 roku Boraks awansował na sekretarza KO KPP w Zagłębiu Dąbrowskim, a następnie, w kolejnym roku, przeniósł się do Krakowa. Uczestniczył w IV Zjeździe KPP, który odbył się pomiędzy majem a sierpniem 1927 roku w okolicach Moskwy.

Rok 1928 przyniósł mu nową rolę – został sekretarzem Centralnej Redakcji MOPR. Jego działania obejmowały regiony Częstochowa-Piotrków oraz Kutno-Włocławek, a w latach 1929-1930 skoncentrował się na pracy w Warszawie. Jego działalność komunistyczna wielokrotnie kończyła się aresztowaniem.

W 1935 roku, na polecenie władz KPP, udał się do ZSRR, gdzie jego życie przybrało tragiczny obrót. W 1937 roku został aresztowany przez NKWD i wkrótce stracony w trakcie stalinowskich czystek, które miały na celu likwidację czołowych działaczy KPP. Dopiero w 1956 roku, długo po jego śmierci, został pośmiertnie zrehabilitowany.

Warto również zauważyć, że Rafał Boraks był żonaty z Natalią Lesko-Weksler, również zaangażowaną działaczką KPP.