Wiktor Kubar

Polityka i administracja

Wiktor Kubar, znany również pod pseudonimami „Janek” oraz „Tadeusz”, to postać o złożonej biografii. Urodził się 18 września 1910 roku w Łodzi, a swoje życie zakończył 11 stycznia 1982 roku w Warszawie.

Był to działacz komunistyczny, który na trwałe wpisał się w polski krajobraz polityczny i medialny. W swoim dorobku posiadał również tytuł publicysty i dziennikarza, a jego korzenie sięgają żydowskiego pochodzenia, co miało wpływ na jego działalność w tamtych czasach.

W latach 1951–1957 pełnił funkcję wiceprezesa Centralnego Urzędu Wydawnictw, gdzie znacząco przyczynił się do rozwoju polityki wydawniczej. Następnie, w latach 1957–1967, był zastępcą redaktora naczelnego „Kuriera Polskiego”, co jeszcze bardziej umocniło jego pozycję w świecie mediów.

Życiorys

Wiktor Kubar był synem tkacza Mojżesza, który brał udział w rewolucji z 1905 roku. Po zakończeniu szkoły powszechnej w 1925 roku, jego droga zawodowa zaprowadziła go do zawodu zecera, a w 1928 roku ukończył szkołę graficzną o profilu zawodowym. Jego zaangażowanie społeczne miało początek w działalności w Związku Zawodowym Drukarzy oraz Pokrewnych Zawodów w Polsce, gdzie piastował funkcję sekretarza sekcji młodocianych. Już od 1926 roku był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), a później KZMP.

W okresie swojej działalności stał się sekretarzem komórki ZMK przy związkach zawodowych oraz członkiem Komitetu Dzielnicowego ZMK. Jego działalność obejmowała drukowanie oraz dystrybucję odezw i ulotek komunistycznych, a także wystąpienia podczas masowych spotkań w fabrykach. Współorganizował demonstrację w związku z Międzynarodowym Dniem Młodzieży, z dnia 2 września 1928 roku, co zakończyło się jego aresztowaniem oraz skazaniem na półtora roku więzienia. W trakcie pobytu w zakładzie karnym w Łęczycy, związał się z Komunistyczną Partią Polski (KPP) i wsparł ultralewicową frakcję „mniejszości” w partii. Po opuszczeniu więzienia w czerwcu 1930 roku, fortuną Kubara stał się nowy rozdział jego życia jako członka Komitetu Łódzkiego KZMP oraz KPP.

W 1931 roku, jego talent organizacyjny doprowadził do utworzenia Technik Centralnej KPP w Warszawie, a także Technik Centralnej KPZU. Na początku grudnia 1931 roku Kubar został sekretarzem Komitetu Łódzkiego KZMP. W roku 1932 jego ścieżka zawodowa poprowadziła go do Stanisławowa, gdzie objął funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (KZMZU). Niestety, jego działalność po raz kolejny spotkała się z represjami i 5 maja 1933 roku został aresztowany, skazany na 3 lata. Po zwolnieniu w maju 1936 roku, był współorganizatorem „jednolitego frontu” przy współpracy z PPS, OM TUR, ZWM oraz Legionem Młodych. Asystował w redakcji gazety „Młodzi idą”, a także działał na rzecz strajku włókniarzy oraz w kampanii wyborczej do Rady Miejskiej.

W styczniu 1937 roku został aresztowany pod zarzutami napisania deklaracji wyborczej oraz apelu do młodzieży, co skutkowało jego umieszczeniem w obozie w Berezie Kartuskiej do marca 1938 roku. Jego los naznaczyła II wojna światowa, w październiku 1939 roku udał się z Witoldem Kolskim, również komunistą i byłym więźniem tego samego obozu, do Lwowa. Tam pracował jako magazynier w warsztatach artyleryjskich oraz pełnił funkcję dyrektora technicznego w wydawnictwie. Jego życiorys to ciąg przekształceń; po czerwcu 1941 roku ewakuowany został do Charkowa, a następnie do Azji Środkowej.

Od października 1941 roku Kubar przybył do kołchozu w obwodzie samarkandzkim, a od kwietnia 1942 roku pracował w fabryce w Samarkandzie. 27 maja 1943 roku wstąpił do 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a jego rola szybko ewoluowała w kierunku inspektora sanitarnego oraz zastępcy dowódcy ds. oświatowych w 2. pułku fizylierów. Po kilku miesiącach pracy, od września 1943 roku, dzierżył dowodzenie w drukarni 1. Korpusu oraz później pełnił odpowiedzialność za gazetę Armii Polskiej w ZSRR „Zwyciężymy”. W czerwcu 1944 roku pełnił także funkcję sekretarza odpowiedzialnego „Do broni”. Po 12 lipca 1944 roku stał się członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Latem 1944 roku awansował na kapitana i otrzymał Order Czerwonej Gwiazdy, a także został w wyznaczony do zorganizowania nowej gazety pod tytułem „Wolność”. Po zakończeniu działań wojennych, we wrześniu 1946 roku objął stanowisko naczelnego dyrektora w Centralnym Zarządzie Przemysłu Graficznego, w Ministerstwie Informacji i Propagandy.

Na fali zmian w 1947 roku został dyrektorem Zakładów Poligraficznych, a w czerwcu 1949 roku – naczelnym dyrektorem przemysłu poligraficznego. Po pięciu latach, od września 1951 roku do 1957 roku piastował funkcję wiceprezesa Centralnego Urzędu Wydawnictw. Jego kariery zawodowej nie ominęły jednak dramaty – w kwietniu 1957 roku zasilił redakcję „Kuriera Polskiego” jako zastępca redaktora naczelnego. Niestety, w sierpniu 1967 roku, w wyniku czystek antysemickich, został usunięty ze swojej posady, a w marcu 1968 roku z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, co stało się dla niego największą tragedią w życiu. W kwietniu 1968 roku przeszedł na emeryturę.

Kubar został odznaczony wieloma wyróżnieniami, w tym m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze B2-7-18.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Oceń: Wiktor Kubar

★★★★★
Średnia ocena:4.48 Liczba ocen:17