Szymon Krakowski

Syn rzemieślnika Mendla i Dwojry Eksztajn, Szymon od 1932 roku był członkiem KZMP (Komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej), a także aktywnie uczestniczył w działaniach w Prawej Śródmiejskiej. W pełni angażował się w życie swojej społeczności, pełniąc funkcję sekretarza dzielnicy "Starówka" oraz biorąc udział w pracach Komitetu Łódzkiego KZMP. Jednocześnie jego aktywność w KPP (Komunistyczna Partia Polski) była również znacząca.

Krakowski był zaangażowany w organizowanie strajków robotniczych i wielokrotnie płacił wysoką cenę za swoją działalność. W 1936 roku został aresztowany i skazany na 1,5 roku więzienia w obozie w Berezie Kartuskiej, gdzie przez 50 dni przebywał w karcerze, co stanowiło brutalne odzwierciedlenie represji politycznych tamtego okresu.

W 1939 roku, podczas kampanii wrześniowej, walczył jako kapral w obronie Warszawy oraz pod Kutnem, odnosząc poważne rany. Po tych dramatycznych wydarzeniach, od lutego 1940 roku, Szymon Krakowski kontynuował swoją działalność we Lwowie jako członek Okręgowej Rady Związków Zawodowych. Wkrótce potem objął stanowisko przewodniczącego komitetu fabrycznego w dawnej fabryce Blumenfelda.

W wyniku zmiany sytuacji politycznej w kraju, Krakowski wstąpił do WKP(b) (Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików)). Po ataku Niemców na ZSRR, dołączył do Armii Czerwonej, gdzie objął dowodzenie plutonem. W 1943 roku rozpoczął naukę w szkole partyjnej Komitetu Wykonawczego Kominternu w Ufie, co wpływało na jego dalszy rozwój jako lidera.

Jesienią 1943 roku, Szymon został przerzucony do okolic Pińska z grupą działaczy ZPP (Związek Patriotów Polskich). Dołączył do polskiego oddziału imienia Tadeusza Kościuszki przy Pińskiej Brygadzie Partyzanckiej. W styczniu 1944 roku przeszedł z tym oddziałem na Lubelszczyznę, gdzie wstąpił do Armii Ludowej (AL).

Od lutego 1944 roku, pełnił rolę partyzanta w 1 Brygadzie AL imienia Ziemi Lubelskiej i był redaktorem "Żołnierza Lubelszczyzny". Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie w walce z Niemcami, co stanowi jego ostatni akt poświęcenia dla sprawy, w którą wierzył.