Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi

---

Historia

Historia instytucji zaczyna się w 1926 roku, kiedy to Wydział Zdrowotności Publicznej w Łodzi uzyskał od nadleśnictwa budynek w Łagiewnikach, nabyty uprzednio od rodziny Heinzlów. Z dniem 8 kwietnia 1926 roku podjęto kluczową decyzję o przeniesieniu sanatorium dla lekkich przypadków gruźlicy z Chojnach i przekształceniu go w pięćdziesięciołóżkowe Sanatorium Przeciwgruźlicze. Umieszczono je w nowoczesnym trzy kondygnacyjnym budynku. Na początku planowano, aby sanatorium działało tylko przez pięć miesięcy w roku, od 2 maja do 1 października, a oficjalne otwarcie odbyło się 28 listopada 1926 roku. Już w październiku 1927 roku zdecydowano się na rozszerzenie jego działalności, przekształcając je w obiekt całoroczny. 22 września 1927 roku odbyła się ceremonia ponownego poświęcenia i otwarcia instytucji.

10 stycznia 1928 roku, z inicjatywy doktora Seweryna Sterlinga oraz Aleksandra Margolisa i Anny Margolis, podjęto decyzję o budowie drewnianych pawilonów, które miały pełnić funkcję sanatorium dla dzieci zagrożonych gruźlicą, znanego jako prewentorium. Autorem projektu pawilonów został Wiesław Lisowski, a realizacją podjął się Wydział Budownictwa miasta Łodzi. Koszt budowy wyniósł 75 000 zł, a prewentorium rozpoczęło swoją działalność w 1929 roku, przyjmując dzieci w okresie od 15 kwietnia do 15 października. Instytucja mogła pomieścić 500 dzieci rocznie, co odpowiadało 100 dzieciom na jeden turnus.

W czasie II wojny światowej pawilony przekształcono w szpital zakaźny dla dzieci polskich. Po wojnie, 1 czerwca 1945 roku, sanatorium wznowiło działalność, dysponując 140 łóżkami. W tym okresie, we wrześniu 1945 roku, rozpoczęto również działalność szkoły sanatoryjnej, która została oficjalnie powołana do życia 1 września 1946 roku, a także państwowego przedszkola sanatoryjnego nr 25. W 1946 roku utworzono także sanatorium dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym w pałacu Ludwika Heinzla.

W 1952 roku do sanatorium dostosowano budynek po seminarium duchownym, co umożliwiło utworzenie 250 łóżek dla dzieci w rozwoju przedszkolnym. Dwa lata później, w 1954 roku, dobudowano dodatkowy pawilon, który zapewniał 40 łóżek dla dzieci. Niezależnie od zwiększającej się liczby dostępnych miejsc, wciąż istniało duże zapotrzebowanie na leczenie dzieci z powodu gruźlicy. W 1963 roku można było zauważyć znaczny spadek liczby chorych na tę chorobę, a w roku następnym tylko połowa pacjentów sanatorium była wciąż dotknięta gruźlicą, podczas gdy pozostali korzystali z leczenia innych schorzeń płuc.

1 stycznia 1966 roku prewentorium zostało przekształcone w Szpital Chorób Płuc, z 258 łóżkami przeznaczonymi dla dorosłych, co wiązało się z redukcją liczby miejsc dla dzieci o 50%. W latach 1946-1963 dyrektorką sanatorium była dr Anna Margolisowa.

Struktura organizacyjna

W szpitalu Wojewódzkiego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej funkcjonują dwie izby przyjęć, które są kluczowymi punktami w procesie diagnostyki i wstępnej oceny pacjentów. W ramach tej instytucji zorganizowane są różnorodne oddziały, które odpowiadają na specyficzne potrzeby zdrowotne obywateli.

• I Oddział Chorób Płuc i Alergii Układu Oddechowego,
• Oddział Pulmonologii i Chemioterapii Nowotworów Płuc,
• Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii,
• Oddział Chorób Układu Oddechowego dla Dzieci,
• Oddział Chorób Wewnętrznych A,
• Oddział Internistyczno-Kardiologiczny,
• Oddział Neurologii.

Każdy z wymienionych oddziałów ma na celu zapewnienie kompleksowej opieki medycznej oraz rehabilitacji, umożliwiając pacjentom dostęp do wyspecjalizowanego leczenia w zależności od ich potrzeb zdrowotnych.

---

Oceń: Wojewódzki Zespół Zakładów Opieki Zdrowotnej Centrum Leczenia Chorób Płuc i Rehabilitacji w Łodzi

---