Janina Konarska

---

Pochodzenie i edukacja

Janina Konarska pochodziła z rodziny łódzkich fabrykantów, znanych jako Seidemanowie. Jej wykształcenie było starannie i dobrze zorganizowane. Początkowo uczęszczała do żeńskiej szkoły Kazimiery Kochanowskiej w Warszawie, gdzie zdobywała podstawowe umiejętności i wiedzę. Następnie kontynuowała edukację na Państwowych Kursach Pedagogicznych dla Nauczycieli Rysunku.

W kolejnych latach osobiście zajmowała się sztuką, studiując malarstwo, grafikę i rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych. W indywidu­alnych zajęciach wyróżniała się jako ulubiona uczennica Władysława Skoczylasa w klasie grafiki, co miało duży wpływ na jej rozwój artystyczny.

W 1918 roku artystka przyjęła pseudonim Konarska, który formalnie stał się jej nazwiskiem w 1924 roku. W tym samym okresie rodzina Seidemanów przeszła na katolicyzm, co wiązało się z małą zmianą w nazwisku, które brzmiało Konerscy.

Podczas wojny polsko-sowieckiej, w 1920 roku, Janina pracowała w szpitalu Ligi Akademickiej, gdzie oddała się opiece nad rannymi żołnierzami, wykazując się nie tylko talentem artystycznym, ale również empatią i odpowiedzialnością. W 1925 roku, razem z innymi studentami, takimi jak Tadeusz Cieślewski, Bogną Krasnodębską-Gardowską oraz Wiktorem Podoskim, założyła Stowarzyszenie Polskich Artystów Grafików „Ryt”, co znacząco przyczyniło się do rozwoju polskiej grafiki artystycznej.

Sukcesy na niwie artystycznej

Janina Konarska była artystką, która odniosła wiele znaczących sukcesów w swojej karierze. Cieszyła się dużą popularnością, regularnie uczestnicząc w wystawach, co przyniosło jej liczne nagrody i wyróżnienia.

Wśród jej osiągnięć można wymienić zdobycie laurów na Międzynarodowej Wystawie Sztuki oraz w ramach międzynarodowych konkursów grafiki. Jej twórczość, w tym drzeworyty, cieszyła się ogromnym zainteresowaniem, szczególnie prace ukazujące wizerunki świętych i tematy zwierzęce.

W 1932 roku zdobyła srebrny medal na olimpijskim konkursie sztuki i literatury, który odbył się w Los Angeles. Według różnych źródeł nagroda dotyczyła jej drzeworytu o nazwie Narciarze lub innego drzeworytu Stadion.

Kolejnym godnym uwagi osiągnięciem było zdobycie Grand Prix na międzynarodowej wystawie w Paryżu w 1937 roku, co potwierdza jej znaczenie i wpływ w świecie sztuki.

Kontakty towarzyskie i związek małżeński

Janina Konarska, w latach dwudziestych XX wieku, żyła w zgiełku artystycznych kręgów, gdzie często spotykała literatów oraz twórców. Była członkinią znanej grupy Skamandrytów, która skupiała się na nowoczesnej poezji i literaturze. Uchodziła za wyjątkowo urodziwą oraz wykształconą kobietę, co przyciągało wielu adoratorów, zachwyconych jej urodą. Jarosław Iwaszkiewicz w swoich pismach podkreślał jej jasne włosy, duży umysł, piękne oczy oraz doskonałą cerę.

Znany artysta, Wacław Zbyszewski, tak pisał o niej: „Była to wówczas młoda panna, bardzo przystojna, szałowa blondynka, naturalna, nie farbowana, o modrych, błękitnych oczach, istna Zosia z Soplicowa.” Janina nie tylko imponowała urodą, miała również niezrównaną inteligencję oraz zamiłowanie do twórczości poetów i pisarzy. Dodaje się, że była siostrzenicą oraz spadkobierczynią Heimana-Jareckiego, jednego z wielkich przemysłowców tekstylnych z Łodzi, który później został senatorem.

W kuluarach krążyły plotki o jej romansach, szczególnie z poetą Kazimierzem Wierzyńskim, co budziło zainteresowanie w całym środowisku artystycznym. W marcu 1934 roku, Janina poślubiła Antoniego Słonimskiego, również poetę, którego pasje były bliskie jej samych. To małżeństwo było niespodzianką dla wielu, jednak związek ten okazał się nie tylko szczęśliwy, ale i trwały.

Po ślubie Janina, stopniowo rezygnowała z życia artystycznego, skoncentrowana na wspólnym życiu z mężem. Ich małżeństwo, choć było pełne miłości, nie doczekało się potomstwa, co pozostawało tematem spekulacji wśród przyjaciół i znajomych.

---

Oceń: Janina Konarska

---