Wanda Bacewicz

---

Życiorys

Wanda Bacewicz, córka Wincentego oraz Marii z Modlińskich Bacewiczów, to postać, której życie i twórczość pozostawiły trwały ślad w polskiej kulturze. W Łodzi ukończyła Gimnazjum Humanistyczne im. Janiny Pryssewiczówny, a w 1930 roku zdobyła wykształcenie teoretyczne oraz fortepianowe w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej.

Po zakończeniu nauki, Wanda kontynuowała swoją edukację w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie, gdzie uzyskała w 1937 roku tytuł magistra dziennikarstwa. W czasie II wojny światowej przebywała w Warszawie, gdzie niestety zostało jej przydzielone ciężkie doświadczenie – została ranna w trakcie powstania warszawskiego. Po pewnym czasie znalazła się w obozie w Pruszkowie, z którego rodzina zdołała przetransportować ją do szpitala w Grodzisku Mazowieckim.

W 1945 roku przeniosła się z Grodziska do Lublina, gdzie przez krótki czas była członkiem zespołu redakcyjnego „Gazety Lubelskiej”. Pod koniec tego samego roku zamieszkała u swojej siostry, Grażyny Bacewicz, która była profesorem w łódzkim Konserwatorium Muzycznym. Grażyna zadedykowała jej swoje dzieło – Allegro na fortepian, skomponowane w 1929 roku. W tym okresie Wanda zadebiutowała jako prozaik, pisząc nowele dla Polskiego Radia.

Niebawem po tym, Bacewicz przeprowadziła się do Warszawy, gdzie zaczęła współpracować z różnymi czasopismami, takimi jak „Ruch Muzyczny”, „Nowiny Literackie” oraz „Stolica”. Uwielbiana przez mieszkańców stolicy, rozwijała swoją działalność dziennikarsko-publicystyczną, pisząc liczne recenzje dotyczące muzyki, literatury i teatru. Jej utwory prozatorskie ukazywały się głównie na łamach prasy. W 1958 roku, debiutowała jako poetka – jej wiersz Drzewa został opublikowany przez „Trybunę Literacką”. Rok później, otrzymała wyróżnienie za Drewniany tryptyk w Pierwszej Wiośnie Poetów, a jej pierwszy zbiór poezji wydany został dopiero w 1961 roku.

Na początku lat pięćdziesiątych, Bacewicz nawiązała współpracę z Polskim Radiem. W okresie od 1951 do 1964 roku pracowała w Warszawskiej Rozgłośni PR w Dziale Audycji Słowno-Muzycznych. Następnie, od 1967 do 1974 redagowała audycję Nuty, nutki, łącząc muzykę poważną z poezją. W 1963 roku, po rozmowach ze Stefanem Spiessem, przyjacielem Karola Szymanowskiego, powstała książka Ze wspomnień melomana. W tym samym roku zdobyła również dwie nagrody w konkursie na reportaż o Warszawie, zorganizowanym przez Stołeczną Radę Narodową.

Za swoje osiągnięcia została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi w 1974 roku, kiedy to przeszła na emeryturę. Wówczas skupiła się na własnej twórczości oraz na opiece nad spuścizną twórczą swojej siostry, Grażyny Bacewicz. W latach 1963–1981 była członkiem Związku Literatów Polskich, a od 1989 roku przynależała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2009 roku, odebrała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” z rąk podsekretarza stanu w MKiDN Tomasza Merty.

Obecnie spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 101, rząd 3, grób 15), pozostawiając po sobie wyjątkowe dziedzictwo literackie.

Twórczość

W twórczości Wandy Bacewicz można znaleźć szereg niezwykle cennych dzieł, które ukazują jej literackie oraz poetyckie umiejętności. Oto niektóre z nich:

• Cisza i ciemność; (wiersze) Warszawa, Czytelnik 1961,
• Ze wspomnień melomana; Warszawa, PWM 1963 (współautor Stefan Spiess),
• Wykradanie ognia; (wiersze) Warszawa, Czytelnik 1964,
• Wada (poezje) Warszawa, PIW 1966,
• Krąg otwarty; (wiersze) Warszawa, Czytelnik 1969,
• Gwiazdy nas wodzą; (wiersze) Warszawa, PIW 1974,
• Odchodzenie; (wiersze) Warszawa, PIW 1979,
• Wiersze zebrane i nowe; (wiersze) Warszawa, Czytelnik 1984,
• Ucieczka; (wiersze) Warszawa, PIW 1987,
• Jasność i czerń (wiersze) Warszawa, Aldyna 1991,
• Póki trwamy; (wiersze) Warszawa, Anagram 2003.

---

Oceń: Wanda Bacewicz

---