Jerzy Wronowski

Wronowski był synem Aleksandra Wronowskiego, pracownika kredytowego w Warszawie, i Heleny z Albinów. Po przeprowadzce do Kalisza w 1920 roku, uczył się w Szkole Handlowej, co stanowiło podstawę jego późniejszych artystycznych aspiracji. W 1932 roku ukończył Wydział Malarstwa Dekoracyjnego w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu, co otworzyło mu drzwi do kariery jako artysty.

Jego twórczość zyskała uznanie w 1934 roku, kiedy to uczestniczył w realizacji polichromii dla kościoła w Turku, pod kierownictwem renomowanego malarza Józefa Mehoffera. Jako członek Grupy Artystów Wielkopolskich Plastyka, Wronowski miał istotny wkład w rozwój lokalnej sztuki.

W 1938 roku artysta zyskał rozgłos dzięki wystawie w dorocznym salonie Zachęty w Warszawie, gdzie zaprezentował swój obraz „Autoportret”, za który otrzymał Nagrodę Funduszu Kultury Narodowej. W tym samym roku wykonał także polichromię w kościele Św. Doroty w Opatówku. Jego prace były również częścią wystawy grupowej w Warszawskiej Zachęcie w maju 1939 roku.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, Jerzy Wronowski został wysiedlony z Kalisza, a jego nowym miejscem zamieszkania stał się Kraków. W latach 1942 – 1943 był więziony na zamku w Lublinie, co miało tragiczne konsekwencje dla jego dalszej działalności artystycznej. Zginął w powstaniu warszawskim, co zakończyło jego obiecującą, acz krótką karierę artystyczną.