Marianna Gabara

W okresie I wojny światowej pracowała na terenach wiejskich, jednak po zakończeniu działań wojennych wróciła do Łodzi, gdzie znów podjęła zatrudnienie w zakładach zajmujących się włókiennictwem. W 1923 roku zawarła związek małżeński z działaczem komunistycznym Bronisławem Gabarą, co wpłynęło na jej dalsze działania polityczne.

W 1924 roku została członkinią KPRP, a jej działalność obejmowała między innymi rolę łączniczki i kolporterki literatury komunistycznej. Ponadto, aktywnie działała w związku zawodowym włókniarzy. W sierpniu 1929 roku została włączona przez Komitet Łódzki KPP do pięcioosobowej delegacji łódzkich robotników-komunistów, która miała na celu podróż do ZSRR.

Po powrocie do kraju, 14 października 1929 roku została aresztowana wraz z innymi delegatami. W dniu 30 maja 1930 roku skazano ją na 4 lata więzienia, jednak na skutek apelacji i obrony przeprowadzonej przez Teodora Duracza, została uniewinniona 15 września tego samego roku, otrzymując jedynie 2 tygodnie pozbawienia wolności za nielegalne przekroczenie granicy.

Od 1931 roku była zatrudniona w fabryce przemysłu bawełnianego, gdzie pełniła funkcję delegatki robotniczej oraz współorganizowała strajki. Po aresztowaniu jej męża w 1938 roku w obozie w Berezie Kartuskiej, została zwolniona z pracy, co doprowadziło do trzydniowego strajku w obronie jej praw.

W czasie II wojny światowej przebywała w ZSRR, gdzie pracowała w Kalininie oraz Ferganie w zakładach włókienniczych. Od 1943 roku działała w Polskim Domu Dziecka w miejscowości Czkałow, w pobliżu Moskwy, gdzie miała również aktywną rolę w ZPP.

Po powrocie do Łodzi w 1946 roku, podjęła pracę w fabrykach włókienniczych, a w 1948 roku została członkiem PZPR. Od 1952 roku pracowała w kontroli technicznej Południowych Zakładów Przemysłu Zgrzebnego, gdzie była także członkiem Egzekutywy POP oraz Rady Zakładowej. W 1957 roku przeszła na emeryturę, a jej działalność została uhonorowana Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.