Stanisław Lenartowicz (animator)

W dziedzinie animacji Lenartowicz zadebiutował jako jeden z pierwszych absolwentów łódzkiego Liceum Plastycznego, którzy w latach 60. XX wieku dołączyli do zespołu Se-ma-fora. Ukończył on Wydział Reżyserii PWSFTviT w 1978 roku, gdzie zdobył solidne podstawy do dalszej twórczości. Większość jego filmów powstała w znanych studio w Łodzi, takich jak Se-Ma-For i Anima-Pol.

Lenartowicz rozpoczął swoją karierę od pracy przy odcinkach seriali telewizyjnych, gdzie wykorzystywał technikę wycinankową. Do jego pierwszych realizacji należy m.in. odcinek Przygód Sindbada żeglarza pt. Kwiat ocknienia (1969) oraz Klechdy polskie – odcinek Jej łza (1970) i Opowieść bursztynowa (1971). Jego autorska opowieść dla dzieci, Jak Stolem gwiazdy gasił (1974), zdobyła prestiżowe nagrody, w tym Poznańskie Koziołki oraz Marcinka na IV Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży Ale Kino! w Poznaniu w 1975 roku.

Wielu festiwalowych nagród, w tym Srebrnych Koziołków w Poznaniu w 1984 roku, przyniosła mu znakomita ekranizacja fragmentów fińskiego eposu Kalevala (1983-1986), zrealizowana w technikach kombinowanych. Na początku lat 90-tych XX wieku, pod jego kierunkiem powstała animacja do polskiej wersji Ulicy Sezamkowej, składająca się z wielu filmików. Również dwa z jego rysunkowych filmów z nieukończonej serii telewizyjnej Za siedmioma duchami zostały wyróżnione na festiwalu Ale Kino!.

Oprócz twórczości skierowanej do dzieci, zajmował się również autorskimi filmami dla dorosłych. Jego dzieło inspirowane przełomowym obrazem Édouarda Maneta Śniadanie na trawie (1975) przyniosło mu II nagrodę na festiwalu w Linzu w 1976 roku, a poetycki film Portret (1977) zdobył nagrodę CIDALC na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie w tym samym roku oraz Nagrodę Publiczności na Przeglądzie Filmów o Sztuce w Zakopanem w 1978 roku. Ostatnim jego filmem, który zrealizował, było Ruchome okno – syntetyczne spojrzenie na historię Polski i Europy w XX wieku.

Lenartowicz był również wybitnym specjalistą w dziedzinie zdjęć trickowych, które realizował na taśmie filmowej 35 mm, w tym dla serialu Przyjaciele wesołego diabła. Jego osiągnięcia artystyczne zostały docenione licznymi wyróżnieniami, między innymi Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki w 1989 roku, Złotym Medalem „Gloria Artis – Zasłużony Kulturze” w 2008 roku oraz Nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich w 2016 roku.