Władysław Kochański (komunista)

Od 1916 roku był aktywnym członkiem lewicowej organizacji studenckiej, a już w czerwcu 1917 roku przystąpił do SDKPiL. Jego działalność polityczna doprowadziła do aresztowania w 1918 roku podczas zgromadzenia organizacji, co skutkowało internowaniem w Havelbergu. Udało mu się jednak wydostać w wyniku rewolucji listopadowej.

W styczniu 1919 roku Kochański przedostał się do Rosji, gdzie kształcił się w mińskiej Szkole Czerwonych Komunardów, a następnie brał udział w walkach na froncie zachodnim, gdzie dosłużył się różnych stopni wojskowych, w tym dowódcy batalionu i komisarza. Jego doświadczenie bojowe zaowocowało przyznaniem mu Orderu Czerwonego Sztandaru za zasługi w czasie działań wojennych.

W latach 1921-1923 kontynuował naukę w Akademii Sztabu Generalnego im. Frunzego w Moskwie i aktywnie uczestniczył w pracach Mieszanej Rosyjsko-Polskiej Komisji Delimitacyjnej. Jako członek RKP(b) miał możliwość rozwoju kariery w wojsku do 1928 roku, pełniąc funkcje dowódcze oraz wykładowcze, m.in. w Wojskowo-Technicznej Akademii im. Feliksa Dzierżyńskiego.

Jako dowódca 5 Korpusu Lotniczego Ciężkich Bombowców, Kochański był uznawany za jedną z kluczowych postaci w tworzeniu jednostek pancernych w ZSRR i był zwolennikiem rozwoju lotnictwa bombowego. Niestety, jego kariera została brutalnie przerwana podczas wielkiej czystki, kiedy to 28 maja 1937 roku został aresztowany przez NKWD.

28 lipca 1938 roku, w wyniku wyroku Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR, Kochański został skazany na śmierć za rzekome „szpiegostwo i udział w sprzysiężeniu wojskowym”, a następnie stracony w Kommunarce pod Moskwą, gdzie został pochowany anonimowo. Zrehabilitowany został dopiero 7 lipca 1956 roku przez Kolegium Wojskowe SN ZSRR.