Pomnik Ofiar Łódzkiego Getta i Obozów Koncentracyjnych

Punkt kulminacyjny ceremonii odsłonięcia miał miejsce 29 listopada 1959 roku, a pomnik został usytuowany przed bramą nowego cmentarza żydowskiego. Jego konstrukcja składa się z rzeźby z białego kamienia oraz czarnego marmuru. Głównym elementem kompozycji jest strzelisty obelisk, który nawiązuje do kominów krematorium, przywołując na myśl tragiczne wydarzenia z przeszłości.

Cokół pomnika zawiera płaskorzeźbę ukazującą złamany, pozbawiony liści dąb, który symbolizuje zarówno śmierć, jak i tragiczną zagładę. Jego jeden z konarów, przedstawiający młody pęd, pnący się ku górze, jest w interpretacji wielu widzów metaforą odrodzenia i nadziei. Z kolei Monika Krajewska interpretuje złamane drzewo i wyrastające z niego liście jako symbol przedwczesnej śmierci, szczególnie w kontekście tragedii dzieci i młodzieży.

Na kontraście do komina krematorium, po drugiej stronie cokołu umieszczona jest rzeźba menory, jednego z najważniejszych symboli narodu żydowskiego, która dodatkowo podkreśla znaczenie monumentu. Na pomniku znajduje się także tablica z czarnego marmuru, na której wykuto napis w językach hebrajskim, jidysz oraz polskim, co stanowi ważny element pamięci o ofiarach.