Andrzej Tymowski

---

II wojna światowa

Andrzej Tymowski był synem Jana Tymowskiego oraz Celiny Bojanowskiej. W latach okupacji hitlerowskiej początkowo angażował się w działania kompanii „Wawer”, która należała do batalionu „Kiliński”. W dalszym etapie jego kariery wojskowej, za sprawą Jerzego Jarkiewicza, znanego pod pseudonimem „Leszek”, został włączony do batalionu „Parasol”.

W tym batalionie służył jako kapral podchorąży, a jego obowiązki obejmowały m.in. rolę intendenta III plutonu 3. kompanii. Andrzej brał czynny udział w licznych akcjach bojowych, w tym w operacji mającej na celu odbicie Benedykta Sylwestrowicza, znanego jako „As”, z rąk niemieckich, w której znajdował się w grupie osłony.

W 1944 roku uczestniczył w bohaterskim zrywie, jakim było powstanie warszawskie. Podczas walk na Woli odniósł poważne rany, które doprowadziły do konieczności amputacji nogi.

Edukacja i tytuły naukowe

Andrzej Tymowski był studentem prawa na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, co podkreśla jego zaangażowanie w edukację pomimo trudnych czasów.

W 1945 roku uzyskał tytuł magistra prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim, co stanowiło istotny krok w jego karierze akademickiej.

W latach czterdziestych studiował także nauki ekonomiczne na Sorbonie we Francji, co rozwinęło jego wiedzę w innym obszarze naukowym.

W 1951 roku obronił doktorat z zakresu prawa, co umożliwiło mu dalsze zaangażowanie w badania i dydaktykę.

Od 1964 roku podjął pracę w Instytucie Pracy, a jego wiedza i doświadczenie przyczyniły się do wielu znaczących inicjatyw.

W latach siedemdziesiątych odbył staż na European Centre for Social Welfare Training w Wiedniu, co wzbogaciło jego umiejętności zawodowe.

W 1976 roku pełnił rolę eksperta przy ONZ, biorąc udział w dyskusjach dotyczących ustalania minimum poziomu życia, co potwierdziło jego ekspertyzę.

Dwa lata później, w 1978 roku, otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych, co stanowiło ukoronowanie jego kariery naukowej.

Funkcje

W 1978 roku Andrzej Tymowski rozpoczął swoją karierę akademicką na Uniwersytecie Warszawskim jako profesor. Oprócz tego, aktywnie uczestniczył w zarządzaniu uczelnią, pełniąc również rolę prorektora. W latach osiemdziesiątych zaangażował się w działalność publiczną jako radny Stołecznej Rady Narodowej.

W sierpniu 1980 r. był częścią grupy ekspertów, którzy przybyli z Warszawy w celu wsparcia Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego na Pomorzu. Dalsze lata to okres jego intensywnej działalności w NSZZ Solidarność, gdzie w latach 1981–1982 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Programowo-Konsultacyjnej przy Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych.

Od 1984 roku, Andrzej Tymowski objął stanowisko dyrektora Instytutu Profilaktyki i Resocjalizacji, a w latach 1986–1989 zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. W latach dziewięćdziesiątych był przewodniczącym Rady Polityki Społecznej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie miał istotny wpływ na kształtowanie polityki społecznej w Polsce.

Oprócz działalności politycznej i społecznej, Andrzej Tymowski był również wykładowcą WSSE, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi ludźmi.

Po jego śmierci, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 229-3-23/24, co świadczy o jego znaczeniu w historii kraju.

Odznaczenia

Andrzej Tymowski, znany z licznych odznaczeń, zdobył prestiżowe wyróżnienia, które podkreślają jego wyjątkowy wkład w życie publiczne i społeczne. Oto niektóre z nobilitacji, które otrzymał:

• Krzyż Walecznych,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal im. W. Szuberta.

Warto również wspomnieć, że w 2008 roku na cześć Andrzeja Tymowskiego, nazwano Śródmiejski Ośrodek Opiekuńczy w Warszawie, co świadczy o jego stałym wpływie na lokalną społeczność.

---

Oceń: Andrzej Tymowski

---