Bogusław Wiłkomirski

---

Życiorys

Bogusław Wiłkomirski to wybitny naukowiec, którego kariera rozpoczęła się w XXXVII Liceum Ogólnokształcącym im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie, które ukończył w 1966 roku. W 1971 roku zakończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie dalsza edukacja doprowadziła go do uzyskania doktoratu w 1977 roku. Praca doktorska dotyczyła biosyntezy estrów alkoholi trójterpenowych w kwiatach Calendula officinalis. Habilitację uzyskał w 1987 roku, czytając temat związany ze strukturą i biosyntezą trioli triterpenowych. Natomiast tytuł profesora nauk biologicznych przyznano mu 1 stycznia 2001 roku.

Od 1971 roku jego zawodowe życie związane było z Uniwersytetem Warszawskim, gdzie w 2008 roku objął stanowisko profesora zwyczajnego. Zajmował się pracą w Instytucie Biochemii UW, a także był jego wicedyrektorem w latach 80. W 1988 roku przeniósł się do Instytutu Botaniki, którym kierował w latach 2002–2005 oraz 2008–2009. W międzyczasie pełnił rolę prodziekana Wydziału Biologii w różnych kadencjach w latach 1990-1996 oraz 2005-2008. W 2009 roku dołączył do Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego w Kielcach, który w 2011 przyjął nową nazwę Uniwersytetu Jana Kochanowskiego. Na swojej nowej uczelni zyskał możliwość pracy w Zakładzie Ochrony i Kształtowania Środowiska, a po jego przekształceniu objął kierownictwo Zakładu Biogeochemii Ekosystemów Lądowych w 2012 roku.

Bogusław Wiłkomirski jest autorem oraz współautorem ponad 125 prac naukowych, w tym podręczników z chemii przeznaczonych dla szkół podstawowych i średnich. W latach 1994–2009 wypromował czterech doktorów, a dodatkowo w 1994 roku został rzeczoznawcą merytorycznym Ministerstwa Edukacji Narodowej. Nie bez znaczenia są także jego staże naukowe, które odbył w Instytucie Chemii Organicznej Mołdawskiej Akademii Nauk (1973-1974) oraz w Instytucie Biochemii Uniwersytetu w Liverpoolu (1979).

Należy również zaznaczyć, że jest członkiem wielu towarzystw naukowych, w tym Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego oraz Phytochemical Society of North America. W latach 1998-2001 był także obywatelem Phytochemical Society of Europe, International Society for Environmental Biogeochemistry oraz International Advisory Committee.

W okresie młodzieńczym Wiłkomirski uprawiał różnorodne sporty, w tym judo (osiągając 3 dan) oraz szermierkę i taternictwo. Warto dodać, że był prezesem AZS Uniwersytet Warszawski oraz Warszawsko-Mazowieckiego Związku Judo, jak również sekretarzem zarządu Polskiego Związku Judo. Jego syn, Krzysztof Wiłkomirski, osiągnął sukcesy jako judoka, zdobywając medale na mistrzostwach świata i występując na igrzyskach olimpijskich. Razem opublikowali książkę pod tytułem Judo, nie tylko dla dzieci w 2016 roku.

W ciągu swojej kariery Bogusław Wiłkomirski został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 2005 roku oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej w 2007 roku. W 1988 roku związał się z Narodowym Uniwersytetem Uzbekistanu, gdzie koordynował grant europejski w latach 2006–2007. W 2011 roku został uhonorowany tytułem doktora honoris causa przez uzbecką uczelnię, co podkreśla jego międzynarodowy zasięg oraz wpływ na rozwój nauki.

---

Oceń: Bogusław Wiłkomirski

---