Gustaw Wassercug

W młodości Gustaw wykazywał uzdolnienia muzyczne, zwłaszcza w zakresie gry na wiolonczeli. Kształcił się w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Łodzi, gdzie w latach 1908-1909, nielegalnie wydawał społeczno-literacki dwutygodnik młodzieżowy „Nasza Myśl”, drukowany na hektografie. W skład komitetu redakcyjnego wchodzili m.in. Włodzimierz Koczorowski, Bolesław Dudziński oraz Jan Kowalewski. Informacje do wydania pisma dostarczały uczennice ostatnich klas pensji żeńskiej.

Jednakże, z powodu publikacji tekstów krytykujących dyrektora szkoły, Wacława Klossa, Gustaw został relegowany w 1909 roku. Po uzyskaniu matury w Pabianicach, w latach 1909–1913 studiował w Akademii Handlowej w St. Gallen. W 1915 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył, aczkolwiek nigdy nie podjął pracy jako prawnik, decydując się na karierę dziennikarską.

Początek kariery dziennikarskiej Gustawa związał się z publikacją artykułów na tematy prawne w „Kurierze Łódzkim”. Ponadto, pracował w dziale handlowym „Gazety Łódzkiej” Jana Grodka. W 1918 roku, wstąpił ochotniczo do Legii Akademickiej, służył w wojsku aż do 1920 roku, biorąc aktywny udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu służby wojskowej, Gustaw zatrudnił się w „Głosie Polskim”, a później przez krótki okres w „Republice”. W 1929 roku nawiązał współpracę z „Głosem Porannym”, gdzie był współzałożycielem i współredaktorem tej gazety, pisząc m.in. felietony i recenzje teatralne. W latach 1928–1929 pełnił funkcję redaktora naczelnego popołudniówki „Ilustrowana Prasa Wieczorna” oraz redagował dodatek tygodniowy do „Głosu Porannego” pt. „Rewia” w latach 1934-1939. W 1933 roku wydał zbiór felietonów pod tytułem „Menażeria ludzka. Świat i ludzie w krzywym zwierciadle felietonów”.

W 1937 roku Gustaw mieszkał w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 121. Po wybuchu II wojny światowej, 5 września 1939 roku, opuścił Łódź w obawie przed jej zajęciem przez Niemców i dotarł do Lwowa. Po kapitulacji Lwowa 23 września 1939 roku oraz okupacji przez Armię Czerwoną, Gustaw został deportowany w głąb Związku Radzieckiego, gdzie w czerwcu 1941 roku przebywał w Nowoanewsku.

Następnie przebywał w Sernowodska, a potem pracował w sowchozie „Kultura” w pobliżu Kujbyszewa jako zastępca głównego księgowego. 23 sierpnia 1944 roku zmarł na skutek zawału serca w Kujbyszewie, gdzie został również pochowany. Gustaw Wassercug pozostawił po sobie żonę Helenę z Fajgenbaumów (ur. 29 stycznia 1898) oraz syna Jana Jakuba Stanisława (ur. 21 października 1924). Jego siostra Dorota Felicja, będąca dziennikarką, mieszkała w Łodzi przy ul. Mielczarskiego 24, a podczas wojny przebywała w getcie łódzkim.