Janusz Borkowski, urodzony 7 sierpnia 1934 roku w Łodzi, był wybitnym prawnikiem oraz profesorem nauk prawnych. Jego życie zawodowe było nierozerwalnie związane z Uniwersytetem Łódzkim, gdzie pełnił rolę nauczyciela akademickiego, przekazując swoją wiedzę i doświadczenie kolejnym pokoleniom studentów.
Był także sędzią Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, co podkreśla jego znaczącą rolę w polskim systemie prawnym. Janusz Borkowski specjalizował się w zakresie prawa oraz postępowania administracyjnego, co czyniło go autorytetem w tej dziedzinie.
Życiorys
Janusz Borkowski, syn Antoniego i Marianny, rozpoczął swoją edukację prawniczą w 1952 roku na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie uzyskał maturę, a następnie ukończył studia w 1956 roku. W tym samym roku rozpoczął pracę na Katedrze Prawa Administracyjnego na tejże uczelni. W 1964 roku, w efekcie intensywnej pracy naukowej, otrzymał stopień doktora nauk prawnych.
W roku 1970, uzyskując stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na Uniwersytecie Wrocławskim, zaprezentował pracę zatytułowaną „Decyzja administracyjna – współczesne problemy”. W 1976 roku przyznano mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a już w 1983 roku został profesorem zwyczajnym nauk prawnych.
W okresie od 1972 do 1981 roku kierował Zakładem Zarządzania Gospodarką Narodową, a następnie w latach 1981–2002 zasiadał na czołowej pozycji w Katedrze Postępowania Administracyjnego na Wydziale Prawa i Administracji w Łodzi. Pracując w latach 1973–1978, zdobył także doświadczenie dydaktyczne w Akademii Spraw Wewnętrznych w Warszawie.
Janusz Borkowski pełnił funkcję sędziego w Sądzie Najwyższym od 1990 do 1993 roku, a następnie zasiadał w Naczelnym Sądzie Administracyjnym w Ośrodku Zamiejscowym w Łodzi do 2000 roku. Dodatkowo był członkiem Komitetu Nauk Prawnych PAN w latach 1975–1980, a także Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz Państwowej Komisji Akredytacyjnej w zespole kierunków studiów społecznych i prawnych.
W latach 1980–1981 Janusz Borkowski zasiadał jako radny w Radzie Narodowej miasta Łodzi. Od 1960 roku należał do PZPR, a od 1976 roku był członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.
W okresie PRL-u był wielokrotnie odznaczany, otrzymując Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski oraz Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, a także Medal 30-lecia i Medal 40-lecia Polski Ludowej. W 2000 roku uhonorowano go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2005 roku Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą tego samego Orderu.
Pośmiertnie, w roku 2018, opublikowano książkę pamiątkową pod tytułem: „Idea kodyfikacji w nauce prawa administracyjnego procesowego”. Została ona redagowana przez Zbigniewa Kmieciaka oraz Wojciecha Chróścielewskiego.
Janusz Borkowski zmarł 18 lutego 2012 roku, a 23 lutego został pochowany na cmentarzu komunalnym Doły w Łodzi.
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Rafał Kasprzyk (adwokat) | Tadeusz Ereciński | Witold Kotowski | Maciej Taborowski | Monika Zbrojewska | Władysław Osuchowski | Teresa Wyka | Igor Tuleya | Michał Kulesza (prawnik) | Stefan Lelental | Anna Wyrozumska | Maciej Chmieliński | Anna Rakowska | Malgosia Fitzmaurice | Marek Zirk-Sadowski | Aleksander Kappes | Leo Hochberg | Gustaw Wassercug | Bohdan Piechota | Małgorzata Pyziak-SzafnickaOceń: Janusz Borkowski (prawnik)