Henryk Bem (chemik)

W 1962 roku skończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej. Już osiem lat później, w 1970 roku, uzyskał stopień doktora nauk chemicznych. Jego kariera akademicka rozwinęła się w Katedrze Chemii Fizycznej, którą piastował do 1987 roku, kiedy to związał się z Międzyresortowym Instytutem Techniki Radiacyjnej PŁ, powstałym z reorganizacji jego dotychczasowej katedry.

W latach 1979–1984 Henryk Bem pracował jako research associate na Uniwersytecie Dalhousie w Kanadzie, co umożliwiło mu rozwój badań naukowych na międzynarodowym poziomie. W 1987 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego, a następnie w latach 1989–1995 pełnił rolę konsultanta ds. ochrony radiologicznej w Ministerstwie Zdrowia w Kuwejcie.

W 1997 roku został profesorem nadzwyczajnym w Międzyresortowym Instytucie Techniki Radiacyjnej PŁ, a w 2003 roku otrzymał tytuł profesora nauk chemicznych. Jego badania naukowe koncentrują się na nowatorskich metodach oznaczania radionuklidów w próbkach środowiskowych. Interesuje się także wpływem działalności technologicznej naNaturalną radioaktywność oraz związanym z tym ryzykiem narażenia radiologicznego społeczeństwa.

Henryk Bem jest autorem ponad 80 artykułów naukowych oraz trzech monografii, co potwierdza jego aktywność w dziedzinie badań. Wspierał rozwój młodych naukowców, wypromowawszy pięciu doktorów. W latach 1999–2005 pełnił funkcję prodziekana ds. nauki na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, a w latach 2005–2008 był dziekanem tego wydziału.

W życiu prywatnym dwukrotnie żonaty, Henryk Bem jest ojcem, a jego młodszy syn, Kazimierz Bem, jest pastorem ewangelicko-reformowanym. Z pewnością, życie i praca Henryka Bema pozostaną w pamięci wielu osób, jako przykład dążenia do doskonałości w nauce i edukacji.