Jan Klępiński

---

Życiorys

Jan Klępiński, malarz znany z bogatego dorobku artystycznego, pozostaje postacią enigmatyczną, gdyż niewiele wiadomo o jego młodości oraz etapach kształcenia. W młodzieńczych latach jego życiorys został zabarwiony przez wydarzenia polityczne, które zmusiły go do emigracji. W 1893 roku zaprezentował swój obraz „Ruiny” na SalonieTowarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, niestety, praca ta nie została przyjęta na wystawę.

W 1894 roku odbył naukę w prywatnej szkole malarskiej w Monachium, którą prowadzili dwaj znaczący artyści, Anton Ažbe oraz Simon Hollósy. Ich nauczanie opierało się na akademickim naturalizmie, co miało duży wpływ na styl malarski Klępińskiego, który przejawiał cechy tego kierunku. Po ukończeniu studiów artystycznych w Monachium, artysta wyruszył w podróż do Włoch i Dalmacji, przekładając swoje doświadczenia na liczne obrazy, które nawiązywały do manierystycznych tematów oraz przedstawiały sceny rodzajowe.

Od 1900 roku jego prace zaczęły się regularnie pojawiać na wystawach artystycznych w Polsce, co stanowiło ważny krok w jego karierze. W Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie Klępiński wystawił wiele znaczących dzieł, w tym obrazy takie jak: „Cmentarz”, „Port w Fiume” i „Studium” w 1900 roku. Kolejne wystawy przyniosły tytuły: „Zbiór siana” w 1902 roku oraz „Pasterz”, „Willa Sablich w Fiume”, „Wieśniaczka”, „Kapusta”, „Szwaczka”, „Krajobraz letni”, „Studium”, „Jesień” i „Szkic” w 1903 roku. A także „Na łące”, „Przed deszczem” i „Przy kominie” w 1905 roku.

Równolegle z krakowskimi wystawami, Klępiński prezentował swoje prace w Warszawie, w Salonie Aleksandra Krywulta. W 1900 roku zaprezentował tam m.in. „Cmentarz”, „Port w Fiume” i „Studium”, a w kolejnych latach wystawiał takie dzieła jak: „Lazzaroni”, „Nad morzem” oraz „Jesień” i „Zagony” w 1901 roku. Jego kariera w Warszawie rozwijała się również w 1903 roku, kiedy to nawiązano wystawę „Zbiór siana”, a w roku 1904 – „Stary pasterz”. Klępiński regularnie uczestniczył także w wystawach organizowanych przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie prezentował swoje obrazy, w tym „Po deszczu”, „Rybak” oraz „Stary wieśniak”. W kolejnych latach jego prace były doceniane m.in. w 1904 roku dla „Przed deszczem”, „Na łące”, „Wieczór” oraz „Cmentarz”. Ostatnie wystawy miały miejsce przy obrazach takich jak „Jezioro Como” w 1907 roku i „Portofino” w 1909 roku. W latach 1910-1911 zaprezentował „Romantyczny widok” oraz „Brzeg morski” w latach 1912-1913.

W 1913 roku rozpoczął wystawy w Monachium, a po jego śmierci, dzieła Klępińskiego były wystawiane we Lwowie w 1918 roku. Zmarł 13 czerwca 1913 roku w willi Lazza, będącej własnością rodziny Gamba pochodzącej z Mediolanu. Jego śmierć dotknęła go w wyniku nieszczęśliwego wypadku, podczas zwiedzania malowniczej groty Buco del Piombo w Erbie. Obrazy Klępińskiego są częścią zasobówMuzeum Sztuki w Łodzi, świadcząc o jego znaczeniu w historii polskiego malarstwa.

---

Oceń: Jan Klępiński

---