Rachela Wolińska

---

Rodzina, praca

Rachela Wolińska, pochodząca z ubogiej rodziny chasydzkiej, w młodości podjęła się pracy jako robotnica w fabryce włókienniczej po ukończeniu szkoły podstawowej. Te doświadczenia zawodowe były dla niej istotnym krokiem w życiu, który zdefiniował jej dalszą drogę.

W 1937 roku, razem z mężem Emanuelem (ur. 1888, zm. 1944), który pracował jako dziennikarz i handlowiec, zamieszkiwała przy ul. Narutowicza 23. Ich wspólne życie w tym okresie na pewno miało swój wpływ na jej postrzeganie świata oraz podejmowane decyzje.

Działalność polityczna

W wczesnych latach swojej młodości Rachela Wolińska zainicjowała swoją polityczno-społeczną działalność w ramach żydowskiej partii socjalistycznej Bund. Zyskała dużą popularność dzięki swoim emocjonalnym i przekonującym przemówieniom, które wygłaszała na wiecach robotniczych, gdzie mobilizowała tłumy do działania. Właściwie od samego początku jej zaangażowania, Wolińska wykazywała niezwykłą aktywność nie tylko w lokalnych strukturach politycznych, ale również w żydowskim ruchu związków zawodowych, szczególnie w Łodzi i jej okolicach.

W 1921 roku Rachela zdecydowała się opuścić strukturę partii, jednakże nie zaprzestała swojej działalności w środowiskach klubowych oraz organizacjach zawodowych. Jej szczególne zainteresowanie skupiało się na żydowskich robotnicach, którym gorąco nawoływała do walki o równouprawnienie. Podkreślała znaczenie poprawy warunków pracy, jak również socjalnych, a także wolności w tworzeniu i przynależności do związków zawodowych oraz partii politycznych.

Działalność publicystyczna, twórczość poetycka

Rachela Wolińska to postać, która w trudnych czasach wykazała się nieustępliwością w twórczości artystycznej oraz zaangażowaniem politycznym. Publikowała liczne artykuły poruszające tematy polityczne i społeczne, a także tworzyła wiersze oraz poematy, które odzwierciedlały ówczesne realia.

Mimo skrajnie trudnych warunków, jakie panowały w getcie, Wolińska nie zaniechała swojej pasji do poezji. Została częścią grona literatów, którzy wspierali się nawzajem, oraz budowali wspólnotę artystyczną wokół poetki Miriam Ulinower. Była to działalność, która dawała nadzieję i odzwierciedlała duchowe zmartwychwstanie w obliczu opresji.

Oprócz pracy twórczej, Rachela aktywnie angażowała się w działania polityczne. Nawoływała do protestów oraz strajków w getcie, domagając się poprawy warunków pracy oraz wyżywienia. Wyraźnie wzmacniała głosy sprzeciwu w obliczu zniewolenia, organizując sabotaż w przedsiębiorstwach, które współpracowały z niemieckim potencjałem wojennym.

Getto

Na początku 1940 roku Rachela Wolińska została przymusowo przetransportowana do getta, które zostało utworzone przez hitlerowców po kilku miesiącach od inwazji na Polskę oraz po zajęciu Łodzi, co miało miejsce w 1939 roku. W końcowej fazie tego roku, getto zostało całkowicie odizolowane od reszty miasta, co utrzymano do 30 kwietnia 1940 roku, w jego najuboższej dzielnicy – Bałutach. W tym miejscu skumulowało się życie około 240 000 Żydów, zarówno z Łodzi, jak i z innych miast Polski i Europy. Getto stanowiło nie tylko olbrzymi oboz pracy przymusowej, ale stało się również miejscem eksterminacji.

Właśnie tam, w mrocznych realiach, Wolińska mieszkała przy ulicy Widok 9, a później przeniosła się na ulicę Franciszkańską 8. Jej życie w getcie było pełne tragicznych doświadczeń, które na zawsze naznaczyły wspomnienia tych trudnych czasów.

Podczas likwidacji getta w sierpniu 1944 roku, niestety, została wywieziona do Auschwitz-Birkenau, gdzie tragicznie zginęła w komorze gazowej. Cały jej dorobek literacki, który powstał w ciężkich warunkach życia w getcie, również został zabrany do Auschwitz-Birkenau, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia i ślady w historii.

---

Oceń: Rachela Wolińska

---