Szczepan Rembowski

W swojej drodze ku kapłaństwu, Szczepan Rembowski został wyświęcony najpierw na subdiakona przez biskupa łódzkiego Wincentego Tymienieckiego. Wkrótce potem, 28 sierpnia 1932 roku, przyjął święcenia diakońskie. W obliczu II wojny światowej, pod koniec sierpnia 1939 roku, został zmobilizowany i jako kapelan włączył się w obronę Polski przed niemieckim najeźdźcą.

Po klęsce we wrześniu 1939 roku, Rembowski zdołał uciec na Węgry, a następnie przedostał się do Francji, gdzie służył w tworzącej się Armii Polskiej w stopniu kapelana. Po demobilizacji podjął decyzję o powrocie do kraju, co miało miejsce w 1946 roku.

W roku 1947 został skierowany przez władze kościelne do Zgierza, z misją zorganizowania nowej parafii, która ostatecznie została erygowana w 1948 roku. Choć w 1952 roku na krótko został uwięziony i usunięty z parafii, to jednak po październikowych przemianach w Polsce, w 1957 roku, powrócił do Zgierza i ponownie objął stanowisko proboszcza parafii Matki Bożej Dobrej Rady. Jego staraniem w 1961 roku zbudowano nowy kościół.

W 1962 roku przeniesiono go do Łodzi, gdzie pełnił funkcję proboszcza w dwóch różnych parafiach. Po zakończeniu swojego życia, został pochowany na cmentarzu św. Anny w Łodzi.