Władysław Huzik

---

Życiorys

Władysław Huzik swoją edukację rozpoczął w Zasadniczej Szkole Elektronicznej w Zduńskiej Woli, gdzie w 1973 roku zainicjował swoją twórczość literacką, zaczynając pisać wiersze. Jego debiut literacki miał miejsce w 1969 roku, kiedy to w „Odgłosach” został opublikowany jego reportaż pt. Tkalnie bez pyłu, który dotyczył łódzkich tkalni. W ciągu swojej kariery publikował w takich czasopismach jak „Nowy Medyk”, „Współczesność”, „Kultura” oraz „Literatura”. W jego dorobku literackim znajduje się również zbiór opowiadań pt. Te małe gnojki w nocy.

W 1983 roku na świat przyszedł jego syn, Sebastian. Po roku 1989 Huzik zaangażował się w sprzedaż książek, a w 2003 roku prowadził dwa antykwariaty w stolicy. Pierwszy z nich zlokalizowany był przy ul. Koszykowej 63, o powierzchni 50 m², natomiast drugi, Pałac Starej Książki Chimera II, znajdował się na ul. Działdowskiej i miał imponującą powierzchnię 800 m², co czyniło go największym antykwariatem w Warszawie. Po jego śmierci działalność antykwariatu kontynuował Piotr Huzik, a następnie syn Sebastian, aż do września 2007 roku.

Władysław Huzik był również założycielem i dyrektorem Oficyny Wydawniczej Exlibris oraz członkiem Związku Literatów Polskich. Po sobie pozostawił długi w wysokości około pół miliona złotych, co skłoniło jego syna do odmowy przyjęcia spadku.

Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa

W latach 1967–1990 Huzik był zarejestrowany przez Służbę Bezpieczeństwa jako tajny współpracownik (TW) pod pseudonimem Matrat. Jego oficerem prowadzącym był porucznik Stefan Jończyk. W ramach swoich obowiązków współpracował z wieloma znanymi postaciami, takimi jak Jerzy Andrzejewski, Kazimierz Brandys, Artur Międzyrzecki, Czesław Miłosz oraz Marek Nowakowski.

Twórczość

Władysław Huzik pozostawił po sobie bogaty dorobek literacki, który obejmuje różnorodne formy twórczości, od nowel po reportaże. W 1971 roku opublikował swoje pierwsze dzieło, zatytułowane „Te małe gnojki w nocy”, które ukazało się dzięki Wydawnictwu Iskry. Kolejnym istotnym osiągnięciem były „Notatki do dni pierwszych”, które zawierały opowiadania opublikowane w 1975 roku przez Wydawnictwo Łódzkie.

Wśród jego znakomitych prac należy wymienić „Dworską szkołę jazdy”, reportaż wydany w 1981 roku przez Iskry, oraz „Złodziei i mecenasów”, literacki reportaż, który ukazał się w tej samej serii, i który jest zestawiony z dziełami takimi jak „Gorzki smak awansu” autorstwa Dionizego Sidorskiego, „Mała rodzinna mafia” Jana Lewandowskiego oraz „Gwiazda Ekspresu Reporterów” Danuty Kwapiszewskiej, również z roku 1981. W 1985 roku Huzik wydał powieść kryminalną „Ukradzione twarze”, która zyskała międzynarodowy rozgłos, biorąc pod uwagę jej tłumaczenia na języki czeski i niemiecki, gdzie zadebiutowała jako „Ukradené tváře” i „Gestohlene Gesichter” odpowiednio.

W 1989 roku Huzik zaskoczył czytelników publikacjami humorystycznymi, takimi jak „Przychodzi baba do lekarza”, której ilustracje wyszły spod ręki Juliana Bogdanowicza oraz „Zwariowany eskulap”, ilustrowany przez Ludwika Szaleckiego. Jego twórczość ukazuje szeroki wachlarz stylów i tematów, co czyni go autora wszechstronnie utalentowanym oraz kreatywnym.

Prace redakcyjne

Huzik był także redaktorem wielu publikacji. Wśród jego redakcyjnych osiągnięć można znaleźć „Pielęgnowanie chorych”, opublikowane w Złotej Serii Medycyny Niekonwencjonalnej przez Oficynę Wydawniczą Exlibris w 1991 roku. Jako redaktor naczelny przygotował wiele kontrowersyjnych i zabawnych tytułów, takich jak „Szalone seksolatki” oraz „Historyjki o Szkotach”, obie publikacje z 1992 roku.

W dalszej kolejności Huzik nadzorował wydania periodyków, w tym „Kubusiowych Zagadek”, które ukazywały się od 1992 roku, dokumentując jego zaangażowanie w literaturę dziecięcą. Był także odpowiedzialny za liczne poradniki, w tym „Homeopatię” oraz „Zapomniane metody leczenia”, które również ukazały się w 1992 roku.

Ostatnie lata jego pracy redakcyjnej to różnorodne almanachy i anegdoty skierowane do dojrzałego grona odbiorców. Pozycje takie jak „Jak to robią Francuzi?” oraz „Zabij mnie, glino!” to tylko niektóre z tytułów, przy których Huzik pełnił rolę redaktora naczelnego. Jego prace charakteryzują się nie tylko humorem, ale także odzwierciedlają czas i kontekst kulturowy, w którym były tworzone.

Warto zwrócić uwagę na jego publikację pod względem anegdotycznych treści, takich jak „Gdy się papież uśmiecha”, w której można znaleźć anegdoty o Janie Pawle II, opublikowaną w 2003 roku przez Oficynę Wydawniczą „Mini-Books”.

---

Oceń: Władysław Huzik

---