Chaim Kozienicki

---

Życiorys

W chwili, gdy rozpoczęła się II wojna światowa, Chaim Kozienicki miał ledwie 11 lat. W trakcie działań wojennych znalazł się w getcie łódzkim, gdzie przebywał aż do jego likwidacji. Niedługo przed swoją bar micwą dołączył do młodzieżowej organizacji syjonistycznej, co miało ogromne znaczenie w jego życiu. Po zakończeniu pobytu w getcie, został deportowany do obozu KL Auschwitz, a później przeniesiony do KL Stutthof. Tam, w trakcie swojej trudnej egzystencji, osadzono go w podobozach Stutthofu w Stołp i Burggraben.

Na wiosnę 1945 roku po raz kolejny powrócił do obozu macierzystego KL Stutthof i aktywnie uczestniczył w ewakuacji drogą morską. Był świadkiem dramatycznych wydarzeń, w tym zatopienia statku Cap Arcona, co było tłem ogromnych tragedii w tym okresie.

Po ewakuacji Kozienicki trafił najpierw do Neustadt w Niemczech, a stamtąd, dzięki żegludze morskiej, dotarł do Palestyny jako pasażer statku „Chaim Arlozorow”. Podczas walki z Brytyjczykami u wybrzeży Hajfy został ranny i trafił do szpitala, a następnie do obozu internowania w Atlit.

Jednak nie poddał się przeciwnościom losu i zdołał uciec z obozu, podejmując pracę w kibucu Miszmar ha-Szaron. W dniu 15 maja 1948 roku zgłosił się jako ochotnik do wojska izraelskiego. Uczestnicząc w I wojnie izraelsko-arabskiej, walczył w szeregach Brygady Giwati, gdzie szybkim tempem awansował na stopień kaprala.

W swoich wspomnieniach Chaim opisuje życie w getcie łódzkim oraz niełatwe przeżycia związane z obozem i ewakuacją. Jego doświadczenia zostały spisane w książce napisanej w języku hebrajskim, zatytułowanej „Neurim Batofet”. Książka ta została następnie przetłumaczona na język polski i wydana przez Muzeum Stutthof pod tytułem: „Dorastanie w piekle”.

---

Oceń: Chaim Kozienicki

---