Kazimiera Majchrzak

---

Życie przed wojną

W przedwojennych czasach Kazimiera Majchrzak pełniła rolę urzędniczki w PKO. Zgodnie z relacjami lokalnych mieszkańców, Majchrzak miała niezwykły zwyczaj – po zakończeniu pracy codziennie nabywała 5 kg ziarna, by karmić ptaki na Placu Zamkowym. Dzięki temu była dobrze znana wśród warszawian, którzy często ją spotykali. Nawet wybuch II wojny światowej nie przerwał jej pasji. Aby kontynuować tę piękną tradycję, Kazimiera była zmuszona zacząć sprzedaż cenniejszych przedmiotów z własnego domu oraz przeznaczyć wszystkie swoje oszczędności na zakup karmy dla gołębi.

Życie po wojnie

Bezpośrednio po przybyciu radzieckich wojsk w 1945 roku, Kazimiera Majchrzak postanowiła osiedlić się w zniszczonej posiadłości na ulicy Piwnej. Już od samego początku jej serce biło dla ptaków, które stały się głównym obiektem jej troski. Wykorzystywała całość swojej emerytury na zakup pokarmu dla gołębi, co podkreślało jej oddanie dla tych stworzeń.

Aby uzyskać dodatkowe fundusze na dożywianie ptaków, Majchrzak prowadziła różne działania w miejskim magistracie, starając się zdobyć wsparcie. Ponadto, w miejscach gdzie stała, można było dostrzec miseczkę, w którą zbierała ofiary. Obok niej znajdowała się tabliczka z prośbą: „Ofiary na pokarm dla gołębi Starego Miasta”, co zachęcało przechodniów do wsparcia jej inicjatywy.

W ciągu swojego życia Majchrzak była również dokumentowana w licznych albumach fotograficznych, a jej zaangażowanie i pasja niestety nie zostały zapomniane, ponieważ została przedstawiona w Polskiej Kronice Filmowej. Kazimiera Majchrzak odeszła z tego świata w wieku 76 lat. Jej pogrzeb odbył się w dniu 5 kwietnia 1955 roku na Cmentarzu Bródnowskim, gdzie spoczęła w kwaterze 69H-1-20.

Odniesienia w kulturze

Postać Kazimiery Majchrzak jest obecna w literaturze, co doskonale ilustruje wiersz Tadeusza Chudego zatytułowany „Na ulicy Piwnej”. W utworze tym autor maluje obraz ulicy, na której na bramą unoszą się zaczarowane gołębie.

Wiersz rozpoczyna się od opisu scenerii:

Na Piwnej na ulicy Piwnej ponad bramą gołębie zaczarowane w kamieniu czekaj … może uchyli się okno … może zaskrzypią drzwi i pani Majchrzakowa stanąwszy w nich nie głośno powie: – Dzieci obiad i wnet – jak dawniej ze wszech stron szaro-srebrne gruchacze otoczą ją potem znów się poderwą nad dachami wzlecą wciąż wyżej i wyżej tam gdzie Babcia nie pozwala bo zimno i niebezpieczno… błękitem zakołują w słońcu się rozświetlą aż raptem trzepotliwym wiatrem w środek Rynku spadną i rozgwarzy się zaraz całe Stare Miasto od dachów po bruk

Poezja ta odzwierciedla nie tylko codzienną rutynę, lecz także niezwykłą atmosferę, która otacza postać pani Majchrzakowej, ukazując jednocześnie magię ulicy Piwnej. Przeplata różnorodne obrazy, od gołębi po elementy codziennego życia, tworząc tym samym głęboki kontekst kulturowy.

---

Oceń: Kazimiera Majchrzak

---