Eugeniusz Banaszczyk

---

Życiorys

W latach 1946–1947 Eugeniusz Banaszczyk rozpoczął swoją karierę artystyczną w łódzkim Teatrze Wojska Polskiego, gdzie zdobywał pierwsze doświadczenia jako adept. Po pewnym czasie, w latach 1949–1950, związał się z Polskim Radiem w Łodzi, utrzymując chwilowe zatrudnienie na stanowisku śpiewaka. Kolejny etap jego kariery miał miejsce w Studiu Operowym przy Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, gdzie od 1950 do 1953 roku występował jako solista.

Następnie, w latach 1953–1962, Banaszczyk kontynuował swoją działalność artystyczną w Operze i Filharmonii Bałtyckiej, która była kolejnym ważnym punktem w jego karierze. Jego najbardziej znaczącym zatrudnieniem było jednak pozostanie w Teatrze Wielkim w Warszawie, gdzie pracował jako solista od 1962 roku do 1990 roku.

W 1974 roku widzowie mogli podziwiać jego talent aktorski w roli Kelnera w produkcji „Piekiełko” w popularnym serialu telewizyjnym „Ile jest życia”, który wyreżyserował Zbigniew Kuźmiński.

Artysta zmarł 19 lipca 2007 roku w Warszawie, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz komunalny Północny na Wólce Węglowej.

Spektakle

W historii teatralnej obecność Eugeniusza Banaszczyka jest niezwykle znacząca. Jego praca w licznych spektaklach odzwierciedla różnorodność talentu, jaki posiadał w zakresie interpretacji różnych ról, co jest dowodem na jego wszechstronność artystyczną.

Oto przegląd jego najważniejszych występów w różnych teatrach:

Teatr Melodram (filia Teatru Wojska Polskiego), Łódź

• 1948 – Gody weselne (widowisko ludowe) jako Starosta (reż. Leon Schiller),

Studio Operowe przy Filharmonii Bałtyckiej, Gdańsk

• 1950, 1951 – Eugeniusz Oniekin jako Eugeniusz Oniekin (reż. Wiktor Bregy),
• 1951 – Madame Butterfly jako Sharpless (reż. W. Bregy),
• 1952 – Traviata jako Georges Germont, Baron Douphol (reż. Zbigniew Sawan),
• 1952 – Eugeniusz Oniekin jako Diabeł (reż. W. Bregy),
• 1952 – Wesele Figara jako hrabia (reż. W. Bregy),

Opera i Filharmonia Bałtycka, Gdańsk

• 1953 – Halka jako Janusz (reż. Kazimierz Czarnecki),
• 1953 – Młoda Gwardia jako Eugeniusz Stachowicz (reż. Antoni Majak),
• 1954 – Cyganeria jako Marceli (reż. A. Majak),
• 1955 – Cyrulik sewilski jako Figaro (reż. Hugon Moryciński),
• 1956 – Halka jako Janusz (reż. Zygmunt Latoszewski),
• 1956 – Faust jako Walenty (reż. W. Bregy),
• 1956 – Dama pikowa jako książę Jelecki (reż. W. Bregy),
• 1956 – Krakatuk jako Wuj Fantazjusz (reż. W. Bregy),
• 1957 – Wesele Figara jako hrabia Almaviva (reż. Ryszard Ślęzak),
• 1957 – Madame Butterfly jako Sharpless (reż. Karol Urbanowicz),
• 1957 – Eugeniusz Oniekin jako Eugeniusz Oniekin (reż. W. Bregy),
• 1958 – Peter Grimes jako Ned Keene (reż. W. Bregy),
• 1959 – Don Giovanni jako Don Giovanni (reż. Emil Chaberski),

Teatr Wielki, Warszawa

• 1962 – Ifigenia na Taurydzie jako Orestes (reż. Ludwik René),
• 1962 – Opowieści Hoffmanna jako Mikołaj (reż. Bronisław Horowicz),
• 1962 – Czerwony płaszcz (reż. François Guillot de Rode),
• 1962 – Białowłosa jako Robert (reż. Wowo Bielicki),
• 1963 – Więzień jako zakonnik II (reż. Aleksander Bardini),
• 1966 – Faust jako Walentyn (reż. Ladislav Stros),
• 1967 – Bunt żaków jako Mieszczanin II, Żak II (reż. Roman Sykała),
• 1967, 1969 – Carmen jako Morales (reż. Erhard Fischer),
• 1968 – Madame Butterfly jako Sharpless (reż. Danuta Baduszkowa),
• 1970 – Wesele Figara jako hrabia Almaviva (reż. Lia Rotbaumówna),
• 1971 – Cyrulik sewilski jako Fiorello (reż. D. Baduszkowa),
• 1971 – Konsul jako Assan (reż. Józef Grubowski),
• 1972 – Borys Godunow jako Jezuita (reż. Jan Świderski),
• 1973 – Świat na księżycu jako doktor Ecclitico (reż. Urlich Baumgartner),
• 1974 – Bardzo śpiąca królewna jako babcia (reż. Witold Gruca),
• 1975 – Diabły z Loudun jako sędzia (reż. Kazimierz Dejmek),
• 1975 – Trzej muszkieterowie gościnnie jako książę Buckingham (reż. Maciej Zenon Bordowicz),
• 1976 – Katarzyna Izmajłowna jako Subiekt; Urzędnik policji (reż. Lew Michajłow),
• 1982 – Hrabina jako Bogusławski (reż. Maria Fołtyn),
• 1982 – Inge Bartsch jako Gość II (reż. Henryk Czyż),
• 1983 – W małym dworku jako Dyapanazy Nibek (reż. Wojciech Szulczyński),
• 1983 – Borys Godunow jako Jezuita (reż. Marek Grzesiński),
• 1984 – Sonata Belzebuba jako lokaj I (reż. Bogdan Hussakowski),
• 1984 – Woyzeck jako Terminator II (reż. M. Grzesiński),
• 1984 – Paziowie królowej Marysieńki jako król Jan III Sobieski (reż. Maciej Dzienisiewicz),
• 1987 – Traviata jako baron Douphol (reż. M. Grzesiński),
• 1987 – Nasz Karol. Opowieść o Karolu Kurpińskim jako Radomir; Pan Grynszpan; Bryndas (reż. Hanna Chojnacka),
• 1990 – Paziowie królowej Marysieńki jako król Jan III Sobieski (reż. Zbigniew Bogdański),
• 1991 – Krakowiacy i Górale jako Bartłomiej (reż. Krzysztof Kolberger),
• 1992 – Cyrulik sewilski jako Fiorello (reż. Jerome Savary),
• 1993 – Salome jako Mieszkaniec Kapadocji (reż. A. Majewski, M. Weiss-Grzesiński),
• 1993 – Skrzypek na dachu jako Żyd I; Pop (reż. Jerzy Gruza) – Opera Narodowa,
• 1994 – Nędza uszczęśliwiona jako członek komisji (reż. K. Kolberger) – Opera Narodowa,
• 1994 – Fedora jako Lorek (reż. Piotr Szalsza),
• 1999 – Rigoletto jako Marullo (reż. Gilbert Deflo) – Opera Narodowa.

Inne teatry

• Operetka Warszawska, Warszawa – 1971 – Zemsta nietoperza gościnnie jako Frank (reż. Erwin Leister),
• Teatr Studio, Warszawa – 1995 – La Boheme gościnnie jako Geniusz (reż. Jerzy Grzegorzewski),
• 1998 – Antygona jako jeden z chóru (reż. Zbigniew Brzoza),
• Teatr Narodowy – Scena Operowa, Warszawa – 1997 – Rigoletto jako Marullo (reż. G. Deflo).

Odznaczenia

Osoba Eugeniusza Banaszczyka osiągnęła znaczące wyróżnienia w swoim życiu. Oto niektóre z nich:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1975 roku,
• złoty krzyż zasługi, przyznany w 1955 roku,
• medal 40-lecia Polski Ludowej, przyznany w 1985 roku.

---

Oceń: Eugeniusz Banaszczyk

---