Jan Sosiński

---

Życiorys

Jan Sosiński to postać, która swoją karierę rozpoczęła od ukończenia Wyższego Studiów Realizacji TelewizyjnejPWSFTviT w Łodzi w 1990 roku. Już od lat 80. XX wieku związał się z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych i Fabularnych, gdzie zdobywał cenne doświadczenie w branży filmowej. W latach 1985–1986 miał przyjemność studiować reżyserię telewizyjną w Leningradzie. Po zakończeniu tych studiów rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej, gdzie zyskał uznanie jako reżyser programu „Pegaz” w 1992 roku.

W latach 1993–1995 pełnił także funkcję głównego reżysera oraz dyrektora artystycznego w Warszawskim Ośrodku TVP. Jego talent oraz pasja do tworzenia telewizyjnych projektów zaowocowały również współpracą w charakterze współwłaściciela firmy producenckiej NC Productions, gdzie działał od połowy lat 90. Sosiński przyczynił się do wzbogacenia polskiej telewizji o nowe, twórcze pomysły.

Życie prywatne

W sferze osobistej Jan Sosiński jest mężem dziennikarki Katarzyny Nazarewicz. Para wychowuje dwóch synów, Michała i Wiktora, co dodaje im jeszcze większej motywacji do działania oraz kreatywności zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.

Wyróżnienia

Jan Sosiński zdobył wiele prestigious nagród w trakcie swojej kariery reżyserskiej, co świadczy o jego talentach i zaangażowaniu w sztukę filmową.

• Nagroda Główna oraz Srebrny Krakowski Lajkonik, przyznane za film Czarne tulipany podczas XXX Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie w 1997 roku,
• II nagroda na III Festiwalu Filmów Dokumentalnych „Rozstaje Europy” za film W poszukiwaniu utraconych lat, który miał miejsce w Lublinie w 2002 roku,
• Nagroda Główna „Złoty Nurt – Wydarzenie Nurt 2017” na Festiwalu Form Dokumentalnych „Nurt”, odbywającym się w Kielcach w 2017 roku,
• Wyróżnienie SDP im. Macieja Łukasiewicza za cykl programów telewizyjnych Archiwum zimnej wojny, przyznane wspólnie z Andrzejem Mietkowskim w 2019 roku.

Reżyseria

Jan Sosiński, uznawany reżyser filmowy, ma na swoim koncie wiele interesujących przedsięwzięć. Poniżej znajduje się zestawienie najważniejszych z nich, w których miał okazję pokazać swoją twórczość.

• tyle nut ile trzeba (1991),
• tyrmand (1992),
• „…wszyscy jesteśmy romantyczni…” – Tadeusz Nalepa (1992),
• kalina (1992),
• miron (1993),
• w filmie nikt nie umiera (1993),
• rembek (1993),
• pan na księżycu (1993),
• inny świat (1993),
• historia Polskiego Radia (1993),
• teatr jest w nas (1994),
• trzeba latać za wysoko. Stanisław Radwan (1996),
• mickiewicz (1996),
• czarne tulipany (1996),
• 8 mm pamięci (1996),
• juliusz Słowacki (1997),
• już w lutym rozbierałem chałupę (1997),
• artysta variete. Wacek Kisielewski (1997),
• benedyktini (1997),
• tato, pamiętasz? (1998),
• guziki (1999),
• opowiem wam o Marku (1999),
• kobiety, gazety i łzy (2000),
• w poszukiwaniu utraconych lat (2001),
• jesteśmy w Europie (2003),
• delegacja (2003),
• pół życia w ciemnościach (2003),
• męka i udręka w mieście Kalisz (2004),
• wypracowanie (2005),
• 3 historie o kropeczkach (2005),
• bóg jest z nami, mężczyznami (2005),
• perła (2006),
• gwiazdor. Aleksander Wolszczan (2006),
• kapela ze Wsi Warszawa w podróży (2006),
• uśmiech na ustach, a w oczach łzy (2008),
• dziewiąte (2008),
• harmonia chaosu. Nigel Kennedy (2010),
• radio wolności. Tu rozgłośnia polska radia Wolna Europa (2012),
• nie zrozumiesz mnie (2014),
• moi Rollingstonsi (2017),
• drogą między nutami. Zygmunt Krauze (2018),
• operacja opera (2019),
• przerwana podróż (2019),
• słowa jak dźwięki (2019).

---

Oceń: Jan Sosiński

---