Ludwik Henryk Prentki

Był synem żydowskiego kupca Moryca, a swoją karierę polityczną rozpoczął w Związku Młodzieży Socjalistycznej (ZMS) już w 1903 roku, natomiast od 1904 roku przynależał do Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL). Jego zaangażowanie w ruch rewolucyjny przyspieszyło, gdy w 1905 roku w krótkim czasie podjął studia w Szwajcarii. Otrzymawszy wieści o powstaniu łódzkim, postanowił udać się do Berlina, gdzie miał okazję nawiązać współpracę z prominentnymi postaciami SDKPiL, w tym z Różą Luksemburg oraz Leonem Jogichesem, którzy zachęcili go do powrotu do Łodzi, gdzie kontynuował swoją działalność.

W Łodzi był zaangażowany w działania związane z zarządem SDKPiL oraz w Łódzkiej Drużynie Bojowej SDKPiL. Po pewnym czasie, w latach 1906-1908, studiował na politechnice w Zurychu i Liège, gdzie również był aktywnym członkiem Belgijskiej Partii Robotniczej jako sekretarz sekcji SDKPiL. Jego udział w międzynarodowych zjazdach i organizacjach, takich jak zjazd Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Postępowej "Spójnia" w Paryżu w 1912 roku, wskazuje na jego silne powiązania z ruchem socjalistycznym.

Po powrocie do kraju w 1916 roku, Prentki stał się kluczowym członkiem Komitetu Łódzkiego SDKPiL i odegrał ważną rolę w organizowaniu związków zawodowych. W listopadzie 1918 roku brał udział w I Założycielskim Zjeździe Komunistycznej Partii Robotniczej Polski, a już w maju 1920 roku został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Przez kolejne lata decydująco wpłynął na rozwój ruchu komunistycznego w Polsce, prowadząc działalność na Górnym Śląsku i w Zagłębiu Dąbrowskim jako pełnomocnik KC KPRP.

W 1924 roku, po powrocie z ZSRR, Prentki wziął udział w formułowaniu tezy czwórki berlińskiej, która dotyczyła kryzysu w KPRP oraz przyszłych zadań partii. Jako ultralewicowy działacz, jego działania nie były wolne od kontrowersji, co doprowadziło do kolejnych aresztowań, w tym aresztowania przez NKWD w 1937 roku, po którym został skazany na śmierć.

Jego tragiczny koniec, śmierć na skutek wyroku Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR, stanowi ciemny epizod w historii polskiego ruchu komunistycznego. Zrehabilitowano go dopiero 18 sierpnia 1956 roku postanowieniem Kolegium Wojskowego SN ZSRR.

Warto również zaznaczyć, że w swojej działalności Prentki często współpracował z innymi prominentnymi postaciami, takimi jak Henryk Stein-Domski, Julian Leszczyński-Leński, oraz Zofia Unszlicht-Osińska. Ich wspólne działania miały ogromny wpływ na kształtowanie się ruchu robotniczego w Polsce na początku XX wieku.