Marian Miszalski

---

Życiorys

Marian Miszalski był synem Stefana i Bolesławy. W 1970 roku uzyskał tytuł magistra na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Dwa lata później, w 1972, ukończył podyplomowe studium dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim.

W marcu 1968 roku zaangażował się w 36-godzinny strajk okupacyjny na Wydziale Prawa uniwersytetu w Łodzi. Już od lat 70. intensywnie współpracował z grupami opozycyjnymi. Pracował jako dziennikarz „Głosu Robotniczego” w latach 1973-1981. Został członkiem Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich w 1974 roku oraz znaczącą postacią w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, do którego należał od 1976 do 1981 roku.

Jesienią 1980 roku wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Pełnił rolę członka komitetu zakładowego związku w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. Dnia 27 stycznia 1981 roku, razem z Iwoną Śledzińską-Katarasińską, jako jedyni dziennikarze w Łodzi uczestniczyli w strajku ostrzegawczym domagającym się wolnych sobót.

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, Marian Miszalski został internowany. Jego areszt trwał w Sieradzu oraz Łowiczu, a zwolnienie miało miejsce 3 maja 1982 roku. Pomimo wyjścia na wolność, nałożono na niego tzw. „zakaz pracy w środkach masowego przekazu i innych instytucjach państwowych” na mocy decyzji komisji weryfikacyjnej.

Był współorganizatorem oraz aktywnym uczestnikiem Duszpasterstwa Ludzi Pracy i Duszpasterstwa Akademickiego. W 1983 roku, wspólnie z Stanisławem Michalkiewiczem, powołał do życia niezależne wydawnictwo „Kurs”, które oprócz miesięcznika o tej samej nazwie, publikowało książki dotyczące tematów liberalnych, historycznych oraz literaturę piękną. W latach 1986–1992 brał aktywny udział w działalności Konfederacji Polski Niepodległej.

W 1989 roku powrócił do pracy w redakcji „Głosu Porannego”. Następnie, w latach 1992-1994, był członkiem Porozumienia Centrum, a później, w latach 1996-2001, dołączył do Unii Polityki Realnej. Mimo wysiłków, nie udało mu się zdobyć mandatu poselskiego w wyborach parlamentarnych w 1991 roku z listy Porozumienia Centrum ani w 1997 roku z listy Unii Prawicy Rzeczypospolitej.

W wyborach samorządowych z 1998 oraz 2002 roku ubiegał się o mandat w sejmiku łódzkim z ramienia Unii Polityki Realnej. Ponadto, był autorem licznych tekstów publikowanych w takich gazetach jak „Niedziela”, „Najwyższy Czas!” oraz w „Głosie Katolickim”, wydawanym w Paryżu.

Odznaczenia i wyróżnienia

Marian Miszalski otrzymał szereg prestiżowych nagród i odznaczeń, które potwierdzają jego znaczący wkład w życie kulturowe i społeczne. Do najważniejszych wyróżnień należą:

• złoty Krzyż Zasługi przyznany w 2006 roku,
• Krzyż Wolności i Solidarności, który otrzymał w 2012 roku,
• odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” przyznana w 2001 roku.

Twórczość

Opracowania ogólne

Marian Miszalski jest autorem wielu znaczących publikacji, które odzwierciedlają jego zainteresowania oraz analizy historyczne i społeczne. Wśród jego najnowszych prac można znaleźć:

• „Najnowsza spiskowa historia Polski”, 2013,
• „Żydowskie lobby polityczne w Polsce”, 2015,
• „Ukryta wojna, cicha kapitulacja? Polityka polska wobec żydowskiego rasizmu”, 2019,
• „Chamy i żydy” w dzisiejszej Polsce, 2020.

Każda z tych książek wnosi nową perspektywę na analizowane tematy, ukazując różnorodność podejść w ocenach rzeczywistości politycznej i społecznej w Polsce.

Powieści

W zakresie literatury pięknej, autor ma na koncie wiele powieści, które cieszą się uznaniem zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego dzieła to m.in.:

• „Równowaga chwiejna”, 1978,
• „Wzlot przyśpieszony”, 1981,
• „Wysokie progi”, 1984,
• „Gdzie ja jestem? Zapiski wewnętrznego emigranta”, 1986,
• „Miniatury i opowiadania”, 1987,
• „Idąc… (współautor: Mateusz Michalkiewicz)”, 1987,
• „Stacja Châtelet albo niezwykłe przygody Polaka w Paryżu”, 1990,
• „Kolekcja własna artysty”, 2007,
• „Człowiek z cienia (współautor: prof. Tadeusz Dubicki)”, 2017,
• „Historia dwóch popsów czyli żywot Mieczysława Ułańskiego i Sajetana Nos-Porczyka w okresie przydługiej transformacji ustrojowej”, 2019.

Dzięki bogactwu doświadczeń i obszernej wiedzy, Miszalski potrafił stworzyć obrazy, które angażują czytelnika i prowokują do myślenia.

Wiersze

Jako poeta, Marian Miszalski również odniósł sukces, publikując utwory, które szczególnie przyciągają uwagę jego fanów. W jego kolekcji poezji znajduje się:

• „Trzy ćwierci od śmierci” (1984),
• „Świat to stary wariat (liryka, polityka, metafizyka) – wybór poezji”, Wydawnictwo Capital, 2022.

Te prace ilustrują głębię jego myśli oraz emocji, które artysta potrafił przekazać słowami.

Wiersze dla dzieci

Nie zapominając o młodszych odbiorcach, autor napisał również utwór skierowany do dzieci:

• „Cyrk Fantasmagoria”, 1978.

To dzieło pokazuje, jak uniwersalne mogą być jego tematy, przyciągając uwagę zarówno dorosłych, jak i dzieci.

Przekłady

Miszalski jest także uznawanym tłumaczem, który przekładał prace wielu znakomitych autorów. Jego przekłady obejmują dzieła takich pisarzy jak:

• Jean Raspail – „Pierścień rybaka”, „Obóz świętych”,
• Guy Sorman – „Państwo minimum”, „Nowe bogactwo narodów”, „W oczekiwaniu barbarzyńców”, „Prawdziwi myśliciele naszych czasów”, „Rewolucja konserwatywna w Ameryce”,
• Pierre Manent – „Intelektualna historia liberalizmu”,
• René Rémond – „Francuska prawica dzisiaj”,
• Max Jacob – „Laboratorium centralne”,
• Edward Luttwak – „Strategia sowieckiego imperializmu”,
• Ghislaine Salvail – „Na rozdrożach Świętych Ksiąg: wprowadzenie do Lectio divina”,
• André Gide – „Symfonia pastoralna”,
• Claude Simon – „Warkocz Bereniki”,
• Reynald Secher – „Wandea. Ludobójstwo francusko-francuskie”,
• Maria i Godfrey Blunden – „Malarstwo impresjonistów”,
• Brel, Brassens, Ferre – „śpiewający poeci”,
• Mała antologia poezji francuskiej,
• Frederic Bastiat – „Pamflety”,
• Władimir Wołkoff – „Dezinformacja”,
• Maria, Godfrey Blunden – „Malarstwo impresjonistów”.

Jego talenty translatorskie przyczyniły się do ułatwienia dostępu polskim czytelnikom do ważnych tekstów literackich oraz myśli krytycznej.

---

Oceń: Marian Miszalski

---