Leszek Głowiński

---

Życiorys

Leszek Głowiński przyszedł na świat w Widzewie jako syn Józefa Głowińskiego, który był absolwentem Instytutu Muzycznego w Warszawie. Ojciec Leszka pełnił rolę dyrygenta w Kaliskim Towarzystwie Muzycznym, a także założył Kolskie Towarzystwo Muzyczne, gdzie był nauczycielem i kapelmistrzem.

W okresie dzieciństwa Głowiński z rodziną przeprowadził się do Kalisza. Tu, w 1911 roku, zmarł jego ojciec. Po wybuchu I wojny światowej i w wyniku bombardowania Kalisza, jego rodzina postanowiła udać się na wieś w pobliżu Turku. Tam Leszek Głowiński eksternistycznie ukończył gimnazjum. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w zmaganiach na Froncie Litewsko-Białoruskim.

W 1921 roku zamieszkał w Kole, gdzie podjął pracę w Urzędzie Skarbowym. Rozpoczęcie jego kariery dziennikarskiej miało miejsce w 1925 roku, gdy został sekretarzem redakcji tygodnika „Życie Kolskie”, a następnie przeszedł do „Expressu Kolskiego”. W latach 1926–1930 pełnił funkcję redaktora w gazecie „ABC Kolskie”.

W 1930 roku Leszek wstąpił w związek małżeński z Marią Krüger. Dwa lata później nabył drukarnię, mieszczącą się przy ul. Sienkiewicza 16 w Kole, co pozwoliło mu na wydawanie własnego tygodnika „Gazeta Kolska”. Publikacje w „Gazecie Kolskiej” zawierały pierwsze utwory Stanisławy Krzyckiej, zaś w drukarni Głowińskiego ukazywały się prace takich autorów jak Ignacy Ziębowicz i Mikołaj Kozakiewicz.

Po napaści niemieckiej na Polskę w 1939 roku, Głowiński opuścił Koło i przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w zakładach graficznych. Po kapitulacji powstania warszawskiego przeszedł przez oboz w Pruszkowie, a po ucieczce przez wiele miesięcy ukrywał się w Łowiczu.

W styczniu 1945 roku, po zakończeniu działań wojennych, powrócił do Koła i wznowił prowadzenie drukarni. Od sierpnia 1945 roku zaczął współpracę z Głosem Wielkopolskim jako korespondent. W 1950 roku jego drukarnia została znacjonalizowana, co zmusiło Głowińskiego do przerwania studiów na Uniwersytecie Poznańskim oraz podjęcia pracy w Kolskich Zakładach Przemysłu Terenowego Materiałów Budowlanych, a potem w Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W 1968 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę.

Leszek Głowiński zmarł w 1971 roku i został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole.

Odznaczenia

W czasie okresu międzywojennego Leszek Głowiński otrzymał znaczące odznaczenia, w tym Brązowy Krzyż Zasługi oraz Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921.

---

Oceń: Leszek Głowiński

---