Olga Iliwicka-Dąbrowska

---

Życiorys

Kariera pianistki

Olga Iliwicka-Dąbrowska przyszła na świat 23 lipca 1910 roku w Łodzi. W młodości zaczęła uczyć się gry na fortepianie, kiedy jej rodzina powróciła do kraju po pobycie w Rosji. Wtedy to miała okazję rozpocząć prywatne lekcje z Antonim Dobkiewiczem, uznawanym pianistą oraz pedagogiem łódzkim. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1928 roku, kontynuowała edukację w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, pod kierunkiem prof. Jerzego Żurawlewa. Ukończyła studia w 1931 roku, zdobywając najwyższe honorowe wyróżnienia.

Tuż po zakończeniu edukacji pianistka zadebiutowała podczas koncertu z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Jej występ został bardzo pozytywnie odebrany przez publiczność oraz krytyków, co doprowadziło do intensywnej działalności koncertowej w latach 30. XX wieku, obejmującej zarówno występy solowe, jak i kameralne.

Olga brała także udział w II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1932 roku, choć niestety nie zdołała awansować do finałów, kończąc na etapie eliminacji z wyróżnieniem i dyplomem honorowym. Występ, który odbył się 13 marca, ocenił krytyk muzyczny Mateusz Gliński w sposób dość sceptyczny, stwierdzając:

Gra p. Olgi Iliwickiej z Warszawy nie odznaczała się wybitnym talentem. Mało w niej bezpośredniości i naturalności. Szopen w interpretacji polskiej współzawodniczki jest zbyt „idealizowany”, zbyt czułostkowy, aby mógł przemówić do słuchaczy pełną miarą niepodejrzanego artyzmu. Wykonawczyni ponadto niebardzo szczęśliwie operowała skalą elementów emocjonalno-dynamicznych. P. Iliwicka ma niewątpliwie ładne uderzenie i spore zadatki na przyszłość, lecz w chwili obecnej nie jest jeszcze w „formie”.

Sześć lat później uczestniczyła w III Konkursie Chopinowskim, gdzie miała już większy sukces, zajmując 10. miejsce w finale. Była również pierwszą wykonawczynią Koncertu fortepianowego Adama Tadeusza Wieniawskiego w 1934 roku, który był bratanicą Henryka oraz Józefa Wieniawskich.

Praca pedagogiczna

Jednocześnie z działalnością koncertową Olga Iliwicka-Dąbrowska rozpoczęła karierę pedagogiczną w 1932 roku w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie pracowała jako asystentka swojego byłego profesora. W latach 1934-1939 prowadziła w tej instytucji klasę fortepianu.

Po wybuchu II wojny światowej i wstrzymaniu działalności uczelni, kontynuowała nauczanie w Warszawie, udzielając lekcji gry na fortepianie oraz uczestnicząc w występach w ramach działalności konspiracyjnej. Podczas powstania warszawskiego w 1944 roku, została zatrzymana i wywieziona do Niemiec na przymusowe roboty, ale po wojnie powróciła do Polski i wznowiła działalność pedagogiczną.

Początkowo pracowała w Instytucie Muzycznym w Toruniu, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, gdzie prowadziła klasę fortepianu w latach 1948-1954. Pełniła także funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego w latach 1949-1951. Wśród jej uczniów byli znaczący pianiści, tacy jak Andrzej Czajkowski, Andrzej Tatarski, a także Mikołaj Szczęsny, Ewa Kandulska-Jakubczyk, Barbara Miodyńska oraz Mirosława Gruszczyńska.

Od 1951 roku Olga była związana z Wyższą Szkołą Muzyczną w Poznaniu, gdzie w latach 1966-1979 kierowała katedrą fortepianu. Dwukrotnie zamężna, rozwiodła się z malarzem Janem Ignacym Wodyńskim, później poślubiła kompozytora Floriana Dąbrowskiego. W 1967 roku była pierwszą osobą wykonującą I Koncert fortepianowy swojego męża, a w 1970 roku – jego II Koncert fortepianowy. Pianistka została także upamiętniona na obrazie swojego pierwszego męża, znanym jako „Portret Olgi Iliwickiej, pianistki”, o wymiarach 65 × 75 cm.

W 1975 roku Olga była jurorem podczas IX Konkursu Chopinowskiego w Warszawie, którym zwyciężył Krystian Zimerman. Zmarła 26 grudnia 1979 roku w Poznaniu, a ceremonia pogrzebowa odbyła się 29 grudnia. Ostatecznie spoczęła na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 31, kwatera 5, rząd 12, miejsce 5). Po jej śmierci, w tym grobie znalazł także miejsce jej mąż Florian Dąbrowski.

Repertuar

Olga Iliwicka-Dąbrowska zyskała wysokie uznanie za swoje interpretacje wielu znaczących dzieł muzycznych. Do jej najbardziej cenionych wykonań należy II Koncert fortepianowy f-moll op. 21, Fryderyka Chopina, który często poruszał słuchaczy emocjonalną głębią.

Kolejnym znakomitym utworem, który artystka prezentowała, jest IV Koncert fortepianowy G-dur op. 58 Ludwiga van Beethovena. Jej wykonania tego dzieła tchnęły w nie nową energię, ukazując wyjątkowość kompozytora.

W repertuarze Iliwickiej-Dąbrowskiej znalazły się także Wariacje symfoniczne Césara Francka, które zaskakiwały bogactwem brzmienia oraz Wariacje b-moll op. 3 Karola Szymanowskiego, w których wykonanie artystka włożyła wiele pasji.

Nie można również pominąć jej mistrzowskiego podejścia do parafraz Ferenca Liszta oraz interpretacji kompozycji takich jak te Bacha-Liszta, Bacha-Busoniego, a także utworów Claude’a Debussy’ego.

Krytycy muzyczni często podkreślali świetną technikę pianistyczną, która stanowiła fundament jej artystycznej osobowości, wzbogacając każdy występ jej wyrazistą interpretacją.

---

Oceń: Olga Iliwicka-Dąbrowska

---