Henryk Lewenfisz-Wojnarowski

---

Życiorys

Henryk Lewenfisz-Wojnarowski przyszedł na świat w rodzinie Hermana i Doroty z Róziewiczów. Jego edukacja medyczna rozpoczęła się na Uniwersytecie w Montpellier we Francji, a następnie zakończyła w Warszawie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej oraz polsko-bolszewickiej brał aktywny udział w walkach. Po powrocie do Warszawy podjął zatrudnienie w Szpitalu św. Ducha. Po uzyskaniu dyplomu, od 1922 roku pracował w nowo utworzonej Klinice Laryngo-Otiatrycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1926 roku uzyskał tytuł docenta. W 1934 roku miał zaszczyt otrzymać tytuł Veniam legendi. Warto dodać, że jego poglądy były lewicowe, co skłoniło go do pomagania więźniom komunistycznym przed wybuchem wojny.

Po rozpoczęciu II wojny światowej został zmobilizowany, a jego żona z dziećmi przemieściła się do Lwowa. Po kampanii wrześniowej udało mu się dotrzeć do Lwowa, gdzie zdołał odnaleźć swoją rodzinę. Pracował tam w szpitalu, podczas gdy jego żona zatrudniona była jako lekarz w przedszkolu. W 1941 roku, po okupacji Lwowa przez Niemców, rodzina Lewenfiszów wróciła do Warszawy. Zamieszkali w getcie warszawskim na Nowowlipkach, gdzie prowadził oddział laryngologiczny w szpitalu na Czystem.

W okresie getta, współpracując z Ludwikiem Hirszfeldem oraz Juliuszem Zweibaumem, zaangażował się w tajne nauczanie dla studentów medycyny. W pewnym momencie, zaprzestał pełnienia funkcji lekarza i podjął pracę jako stolarz w fabryce Halemana. Po likwidacji małego getta ukrywał się z rodziną, głównie w bunkrze. Po powstaniu warszawskim znaleźli się w Pruszkowie, a następnie trafili do Skawiny, gdzie doczekali się wyzwolenia.

Po zakończeniu wojny Lewenfisz-Wojnarowski osiedlił się w Krakowie, a później został zaproszony do objęcia katedry laryngologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1953 roku zastąpił Antoniego Dobrzańskiego jako dyrektor kliniki w Warszawie. Był także redaktorem naczelnym magazynu „Otolaryngologia Polska”. W 1924 roku zawarł związek małżeński z Teofilą Marianko, lekarzem pediatrą, z którą doczekał się syna Mariana (1927–1999) oraz córki Wandy (1933–2002), która została specjalistką w dziedzinie otolaryngologii i audiologii.

Henryk Lewenfisz-Wojnarowski zmarł w Warszawie i spoczywa na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w kwaterze B15-3-28.

Ordery i odznaczenia

Henryk Lewenfisz-Wojnarowski był odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które podkreślają jego osiągnięcia i wkład w rozwój kraju. Wśród nich znajdują się:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski przyznany 16 lipca 1954 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał 22 lipca 1950 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 13 stycznia 1955 roku.

Nagrody

Wśród osiągnięć Henryka Lewenfisza-Wojnarowskiego należy wymienić Państwową Nagrodę Naukową III stopnia, którą otrzymał za znaczące osiągnięcia w dziedzinie nauk medycznych. Wyróżnienie to przyznano mu w roku 1950 z uwagi na jego prace dotyczące laryngologii, które znalazły szerokie zastosowanie w praktyce leczniczej.

---

Oceń: Henryk Lewenfisz-Wojnarowski

---