Wacław Markert

---

Życiorys

Wacław Markert przyszedł na świat jako syn Henryka oraz Wandy z d. Barcz. Jego edukacja rozpoczęła się od ukończenia 2 Gimnazjum Filologicznego w Łodzi w 1917 roku, po czym złożył podanie o przyjęcie na studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Już od 1918 roku zaangażował się w działania wojenne, służąc jako ochotnik w 3 pułku ułanów Dzieci Warszawy. Wcześniej walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, gdzie niestety trafił do niewoli ukraińskiej podczas walk w rejonie Bełza, z której po trzech miesiącach udało mu się uciec. Jego aktywność nie zakończyła się na tym, gdyż uczestniczył również w wojnie polsko-bolszewickiej.

Lato 1920 roku zastało go w Wojskowym Szpitalu Epidemicznym w Kopyczyńcach, a w 1921 roku, po zakończeniu służby wojskowej, powrócił do Warszawy, aby kontynuować naukę. W 1924 roku zdobył dyplom w zakresie medycyny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a jeszcze przed jego ukończeniem rozpoczął pracę jako wolontariusz w II Klinice Chorób Wewnętrznych. Funkcję tę pełnił aż do roku 1928, kiedy to awansował do roli asystenta, a w czerwcu 1938 zyskał tytuł asystenta tytularnego.

W obliczu wybuchu II wojny światowej Markert zdecydował się zgłosić do służby wojskowej jako ochotnik, a w wyniku tego został mianowany zastępcą dowódcy Szpitala Polowego nr 202. Nad Bzurą, w trakcie toczących się walk, dostał się do niewoli niemieckiej 17 września 1939 roku, ale został zwolniony w marcu 1940 roku, ponieważ okazał się cennym lekarzem. Od 1 kwietnia 1941 roku podjął pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, gdzie wziął czynny udział w powstaniu warszawskim. Po jego upadku osiedlił się w Milanówku, gdzie kontynuował pracę w Zakładzie Domu Miłosierdzia im. ks. Boduina.

W marcu 1945 roku powrócił do II Kliniki Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie rozpoczął pracę jako adiunkt. Już 25 marca 1945 roku obronił rozprawę habilitacyjną na temat „Imidazole we krwi i moczu w chorobach narządu krążenia w okresie przewlekłej niewydolności oraz w chorobach wątroby i nerek”, co zaowocowało uzyskaniem uprawnień veniam legendi. Po uzyskaniu tytułu profesora nadzwyczajnego 30 sierpnia 1947, objął stanowisko kierownika III Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych na Uniwersytecie Łódzkim. Kontynuował swoje obowiązki po przekształceniu Wydziału w Akademię Medyczną w Łodzi w 1950 roku.

W latach 1952–1953 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Lekarskiego, a w latach 1953–1955 był prorektorem ds. klinicznych. W dniu 28 marca 1957 roku zdobył tytuł profesora zwyczajnego, a po przejściu na emeryturę w 1968 roku, pozostawiał po sobie ogromny dorobek. W 1952 roku był jednym z założycieli działu klinicznego w łódzkim Instytucie Medycyny Pracy. Równocześnie w latach 1958–1963 kierował Katedrą Chorób Wewnętrznych w nowo powstałej Wojskowej Akademii Medycznej.

Współtworzył i redagował czasopismo naukowe „Folia Medica Lodziensia”. W 1978 roku uhonorowany został tytułem doktora honoris causa Akademii Medycznej w Łodzi. Markert był jednym z liderów na rzecz reaktywacji Łódzkiego Towarzystwa Naukowego po II wojnie światowej, a jego praca została doceniona poprzez nadanie mu godności członka honorowego ŁTN. Był również aktywnym uczestnikiem w działaniach Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Ftizjopneumonologicznego, gdzie od 1976 roku posiadał status członka honorowego.

Odznaczenia

Wśród osiągnięć Wacława Markerta znajdują się liczne odznaczenia, które potwierdzają jego zasługi dla kraju i społeczeństwa. Oto niektóre z wyróżnień, które otrzymał:

• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954),
• medal 10-lecia Polski Ludowej (1955),
• krzyż oficerski Odrodzenia Polski (1960),
• medal Komisji Edukacji Narodowej (1984).

---

Oceń: Wacław Markert

---