Henryk Stanisław Dinter

---

Życiorys

Okres międzywojenny

Henryk Stanisław Dinter, urodzony w skromnej rodzinie robotniczej, rozpoczął swoją edukację w Łodzi, gdzie ukończył Seminarium Nauczycielskie im. Ewarysta Estkowskiego. Zdeterminowany do samodoskonalenia, kontynuował naukę do 1934 roku na Oddziale Łódzkim Wolnej Wszechnicy Polskiej, które obejmowało Wydział Pedagogiczny. Po zakończeniu edukacji podjął pracę jako nauczyciel i wychowawca, angażując się w organizację letnich kolonii dla dzieci oraz młodzieży.

W latach 1935–1938 Dinter uczęszczał do Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, po przeprowadzce do stolicy. W 1938 roku napisał swoją pracę dyplomową na temat „Środowisko podsądnych warszawskiego Sądu dla Nieletnich”, co podkreśliło jego zainteresowanie kwestią ochrony dzieci i młodzieży. W tym czasie współpracował blisko z Józefem Czesławem Babickim, co miało istotny wpływ na jego karierę zawodową aż do śmierci Babickiego w 1952 roku.

II wojna światowa

W obliczu wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, Henryk Dinter objął stanowisko kierownika IV Okręgu Komitetu Samopomocy Społecznej. Jego zaangażowanie nie ograniczało się jedynie do pomocy społecznej; wkrótce został Okręgowym Kierownikiem Opieki Społecznej przy Delegaturze Rządu na Kraj. W tej roli zajmował się organizowaniem wsparcia dla Polaków, którzy doświadczali represji ze strony niemieckiego okupanta, współpracując ściśle z Zofią Kossak-Szczucką.

W 1941 roku Helena Radlińska zleciła mu przygotowanie tajnego kompletu studiów dotyczących pedagogiki społecznej, którego nadzór sprawował do 1944 roku. Dodatkowo, w latach 1941–1944 Dinter prowadził wykłady na kursach dokształcających dla pedagogów, finansowanych przez Tajne Stowarzyszenie Uczestników Walki o Szkołę Polską, pod kierunkiem wspomnianego Babickiego. Jego działalność w Służbie Zwycięstwu Polsce oraz ZWZ, a także walka w powstaniu warszawskim w 104 Kompanii Syndykalistów, świadczą o jego patriotycznym zaangażowaniu. Po upadku powstania, zmuszony był opuścić stolicę i poprzez oboz przejściowy w Pruszkowie (Dulag 121) dotarł do Łyszkowic.

Okres powojenny

Po wojnie Dinter wrócił do Łodzi, gdzie w 1945 roku został dyrektorem Centrum Szkolenia Pracowników Opieki Społecznej, stawiając na odbudowę struktur społecznych. W 1949 roku uzyskał tytuł magistra, który był wynikiem pracy pod tytułem: „Program, formy i metody szkolenia państwowych referentów opieki społecznej”. Jako dyrektor Ośrodka Szkolenia Pracowników Socjalnych, pełnił tę rolę do 1953 roku, a następnie skupił się na pracy w sektorze edukacyjnym, gdzie do 1955 roku zarządzał zakładem wychowawczym w Grodkowie, przeznaczonym dla dzieci w trudnych sytuacjach życiowych.

W 1955 roku Dinter wrócił do Łodzi, gdzie pracował jako wykładowca w liceum nauczycielskim, a później objął funkcję dyrektora szkoły. W latach 1967–1968 był pionierem w roli dyrektora Policealnego Studium Pracowników Socjalnych. Po przejściu na emeryturę w 1972 roku, aktywnie uczestniczył w działaniach społecznych; w 1980 roku zorganizował cykl seminariów, które dotyczyły genezy polskiej pedagogiki społecznej. Jego życie zakończyło się w Łodzi, pozostawiając po sobie znaczący ślad w dziedzinie pedagogiki społecznej.

Pisarstwo

W 1972 roku, Henryk Stanisław Dinter zrealizował projekt, który stał się istotnym elementem jego dorobku pisarskiego. Był to zbiór beletryzowanych wspomnień z tragicznych wydarzeń powstania warszawskiego, zatytułowany „Patrząc na warszawską Nike”. Dzieło to oprócz wartości literackiej, ma również osobisty charakter, ponieważ zostało zadedykowane jego wnukom: Joannie, Piotrowi oraz Michałowi.

Oprócz tego, autor ma na swoim koncie także inne znaczące prace poświęcone miastu Łódź. Wśród nich znajdują się: „Dzieje wielkiej kariery. Łódź 1332-1860”, wydana przez Wydawnictwo Łódzkie w 1965 roku, oraz „Spod czarnych dymów. Łódź w latach 1861-1918”, która ukazała się w tym samym wydawnictwie w 1978 roku.

Odznaczenia

Henryk Stanisław Dinter, polski działacz, został wyróżniony licznymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego odwagę i poświęcenie w trudnych czasach. W szczególności przyznano mu:

• Krzyż Walecznych, który zdobył dwukrotnie w uznaniu jego bohaterskiej działalności w trakcie powstania warszawskiego,
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, za jego wkład w działalność cywilną w konspiracji,
• Medal Wojska Polskiego, przyznany mu czterokrotnie za jego wojskową działalność w ramach konspiracji,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy, który otrzymał pośmiertnie.

---

Oceń: Henryk Stanisław Dinter

---