Ida Braunerówna

Urodziła się w rodzinie, w której artystyczny talent rozkwitał, gdyż była siostrą Icchaka Meira. Kształciła się w Berlinie oraz w renomowanej Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, gdzie miała zaszczyt uczyć się pod okiem sławnego Oskara Kokoschki. W okresie swojej twórczości, Ida była aktywnie związana z grupą literacko-artystyczną „Jung Idysz”. Jej twórczość obejmowała między innymi linoryty, rzeźby oraz batiki.

W życiu osobistym, szczególnie bliską przyjaciółką Idy była Dina Matus, z którą mieszkała i wspólnie tworzyły batiki. Ich przyjaźń oraz współpraca artystyczna miały ogromny wpływ na rozwój ich twórczości. Braunerówna stworzyła również stylizowaną okładkę do almanachu zatytułowanego "Tańczący ogień" oraz ilustrowała książkę Dawida Zytmana pt. "Ojf wajtkajten fal ich" (Na krążące dale padam) z 1921 roku, wykorzystując ręcznie kolorowane linoryty „negatywowe”. Niezwykle silny wpływ na jej twórczość miały prace Jankiela Adlera oraz Wasilija Kandinskiego.

W końcu 1928 roku, w warszawskim Salonie Artystycznym Czesława Garlińskiego, artystka zaprezentowała aż 52 swoje prace, w tym ceramikę, malowaną porcelanę oraz biżuterię. Jednakże, jak wiele innych artystów żydowskich, Ida doświadczyła tragicznych skutków II wojny światowej. Po wybuchu konfliktu, kiedy to Niemcy zajęli Łódź, przemianowując miasto na Litzmannstadt, żydowska społeczność została dotknięta brutalnymi represjami.

W północnej części Łodzi, w dzielnicy Bałuty, hitlerowcy utworzyli getto dla Żydów, do którego Ida została deportowana. W czasie likwidacji getta, w sierpniu 1944 roku, trafiła do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. Mimo dramatycznych warunków, udało jej się przeżyć, jednak życie zakończyła w Warszawie w 1949 roku, pozostawiając za sobą nie tylko swoje dzieła, ale także niezatarte ślady w polskiej kulturze artystycznej.