Jerzy Bronisławski

---

Dzieciństwo

Jerzy Bronisławski dorastał w rodzinie, w której główną postacią był jego ojciec, Marcin Bronisławski, przedsiębiorca zajmujący się transportem. Wspólnie z innymi lokalnymi przedsiębiorcami zorganizował kampanię zbierania funduszy, która miała na celu zakup samolotu dla Wojska Polskiego. W lecie 1939 roku samolot ten został oficjalnie przekazany w ceremonii na lotnisku w pobliżu Łodzi, co zostało uwiecznione przez media. Ta historia miała znaczący wpływ na życie rodziny Bronisławskich.

Niestety, wydarzenia te doprowadziły do tragicznych konsekwencji. Marcin Bronisławski został później uwięziony w obozie, a Jerzy, wraz ze swoją matką, zmuszony był do pracy przymusowej. Trudne warunki obozowe oraz ciężka praca przy pozyskiwaniu torfu w znaczny sposób wpłynęły na ich zdrowie, które nigdy nie wróciło do pełnej sprawności. Po zakończeniu II wojny światowej Marcin Bronisławski zmagał się z poważnymi problemami zdrowotnymi, które niestety doprowadziły do jego śmierci.

Praca w kontrwywiadzie

Jerzy Bronisławski był znaczącą postacią w historii kontrwywiadu w Polsce, gdzie pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych PRL w latach 1949–1974, przeważnie w obszarze kontrwywiadu cywilnego. Swoją karierę rozpoczął w październiku 1949 roku w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Olsztynie.

W trakcie swojej pracy rozpracował siatkę Werwolfu (Wilkołaków), co doprowadziło do jego przeniesienia do Wydziału I Departamentu I MBP w Warszawie, gdzie zajmował się zwalczaniem szpiegostwa, które miało miejsce na rzecz Niemiec Zachodnich oraz działaniami szpiegowskimi pozostałymi z czasów II wojny światowej. W roku akademickim 1955–1956 studiował w szkole kontrwywiadu w Moskwie.

Po powrocie do kraju, Bronisławski objął kierownictwo sekcji kontrwywiadu w Wydziale I Departamentu II, który koncentrował się na zwalczaniu wywiadu Stanów Zjednoczonych. Od października 1959 do września 1961 roku pracował w rezydenturze polskiego kontrwywiadu w Berlinie Wschodnim. Po tej misji, jego zaangażowanie przeniosło się do specjalnej grupy kontrwywiadu, która zajmowała się rozwiązywaniem dotychczas nie rozwiązanych spraw związanych z wywiadem.

Następnie objął kierownictwo sekcji, która zajmowała się rozpracowywaniem zagranicznych dziennikarzy akredytowanych w Polsce. W latach 1971–1974 pełnił funkcję pierwszego rzecznika prasowego MSW.

W czasie swojej kariery zawodowej równocześnie studiował prawo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie obronił w latach 60. pracę doktorską pod tytułem „Szpiegostwo, wywiad i dywersja w polskim prawie karnym (1772–1960)”. Na podstawie tej pracy, w 1974 roku, opublikował książkę pod tym samym tytułem.

Twórczość literacka i dalsze losy

Jerzy Bronisławski rozpoczął swoją przygodę z literaturą w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Jego pierwsze kroki w twórczości literackiej były związane z pomocąLucjanowi Wolanowskiemu, u którego zbierał materiały do książki zatytułowanej „Cichy front”. Publikacja ta skupia się na działalności wywiadowczej i dywersyjnej „Organizacji Gehlena” oraz opisie walki z nią przez polski kontrwywiad, w którym Bronisławski również uczestniczył.

W przełomowym okresie między 1961 a 1962 rokiem, wysłał swoje pierwsze opowiadanie o nazwie „Kariera” do jednego z warszawskich tygodników, który ogłosił konkurs na temat losów powojennej inteligencji polskiej. Jego dzieło zostało docenione, gdyż zdobyło drugą nagrodę, a publikację zapewnił „Magazyn Polski”.

Bronisławski ma także na swoim koncie jedną z powieści, „Zanim przyjdą o świcie” z 1969 roku, która została zaadaptowana na scenariusz do filmu sensacyjno-szpiegowskiego „Orzeł i reszka”, wyprodukowanego w 1974 roku. Jego osiągnięcia literackie są potwierdzone przez członkostwo w Związku Literatów Polskich, co stanowi dowód uznania dla jego twórczości.

Poza pisarstwem, Bronisławski przez wiele lat pełnił funkcję przewodnika turystycznego dla grup niemieckojęzycznych, zwłaszcza tych przyjeżdżających do Polski na polowania. Swoje bogate doświadczenia z tego okresu postanowił spisać w książce „Lasy, zwierzęta i ludzie” opublikowanej w 1988 roku. Praca ta łączy w sobie elementy literackie z osobistymi wspomnieniami, co stanowi wyjątkowy wkład w literaturę o tematyce przyrodniczej i turystycznej.

Twórczość

Po raz pierwszy z literackim warsztatem zetknął się w średniej wielkości okresie lat 50., gdy na zlecenie swoich przełożonych wspierał Lucjana Wolanowskiego w zbieraniu materiałów do jego publikacji zatytułowanej Cichy front. W tej książce wnikliwie opisano działalność wywiadowczą oraz dywersyjną „Organizacji Gehlena”, a także walkę polskiego kontrwywiadu z tą organizacją, w której czynnie uczestniczył Bronisławski. Jego pierwsze literackie dzieło, opowiadanie pod tytułem Kariera, przesłał pod koniec 1961 lub na początku 1962 roku do jednego z warszawskich tygodników, który zorganizował konkurs na tematy związane z losami powojennej polskiej inteligencji. Za to opowiadanie zdobył drugą nagrodę, a jego tekst ukazał się w „Magazynie Polskim”.

Jedna z jego powieści, Zanim przyjdą o świcie (1969), została zaadaptowana jako scenariusz do filmu sensacyjno-szpiegowskiego pt. Orzeł i reszka, który zrealizowano w 1974 roku. Warto również wspomnieć, że Bronisławski jest członkiem Związku Literatów Polskich.

Od 1976 roku pełnił funkcję przewodnika turystycznego dla grup niemieckojęzycznych, zwłaszcza tych odwiedzających Polskę w celach myśliwskich. Swoje obserwacje i doświadczenia z tej pracy zawarł w książce Lasy, zwierzęta i ludzie opublikowanej w 1988 roku.

Nagrody

Jerzy Bronisławski to uznany autor, który osiągnął znaczące sukcesy w dziedzinie literatury, co potwierdzają przyznane mu nagrody.

• Drugą nagrodę otrzymał od jednego z tygodników za opowiadanie zatytułowane Kariera w roku 1961–1962, w ramach konkursu dotyczącego losów powojennej inteligencji polskiej,
• Drugą nagrodę w ogólnopolskim konkursie literackim imienia Eugeniusza Paukszty, który został zorganizowany przez Bibliotekę Publiczną w Kargowej w 2003 roku, za powieść Wczorajsze jutro.

---

Oceń: Jerzy Bronisławski

---